Een jongensboek

Het verhaal dat ik u hier nu vertel

draait om het geheim dat bestaat

en aan het licht komt veel te laat                                                                                

in ’t leven van Julian en Quentin Bell

Dat bezorgt  vooral Julian  verdriet

die teleurgesteld en ten einde raad

 vrijwillig bij het Spaanse leger gaat

want een soldaat huilt immers niet.

In die oorlog valt voor Julian het doek.

Quentin heeft beloofd ik zal schrijven

als je eerder sterft  jouw  jongensboek.

Die blije tijd van onze jeugd zal zo blijven,

ook al die idealen waarnaar je was op zoek:

Tijd die we samen hadden kan dan beklijven.

Voor een soort buurmeisje van 16 mocht ik een sonnet schrijven met een omarmend rijmschema. Ze moest op school dat gedicht schrijven en kreeg daar een lesuur de tijd en een cijfer voor.
De vraag was of ik dat even kon regelen. "Het moet over een boek gaan', zei ze. Dat had ze maar half gelezen en ik natuurlijk al helemaal niet, maar dat gaf niet meende ze.
Ze kon het gerijm dat ik dan in elkaar knutselde uit het hoofd leren envervolgens in de klas het ding weer na veel gepieker en gepeins aan het proefwerkpapier toevertrouwen en aldus geschiedde.
© c.u.

Een glas ijsthee

Hij zag de letters van het boek in rook vergaan

woorden kregen  voor hem echt geen bestaan

Wat deed hij ook met die verdraaide  dyslexie

Liever toch zag hij een aardig meisje op zijn knie.

Long boarden  op  straat was zijn lust, zijn leven

daarom moest dat als ‘t kon elke dag ook even.

Soms ging onze boy daarbij ongelukkig onderuit

dan spoot het bloed royaal zijn neus en oren uit.

Zo’n  Europees student is er soms met zijn kop niet bij

want al die woorden  staan niet zo keurig  op een  rij.

Een tentamen vreemde talen brengt hem in de war.

Zijn ma is een echte kaaskop zijn pa een Marokkaan,

aardappels en couscous kunnen zo  best samengaan

en hij drinkt zo af en toe een  glas ijsthee aan de bar.

©c.u.