Reminiscentie

Reminiscentie

In de  fluisterstille morgen filtert het sleepnet

van de taal een mix van letters woorden zinnen

voor 't nichtje dat mijn genegenheid tolereerde,
hetzelfde water zag maar niet wist wat ik dacht.

Met wie ik in daglichte dromen haasje over speelde

ik weet een kleur die jij niet ziet, het was karmozijn.

Ze wees naar het gras en de kleur van‘t rijpe koren,

vroeg wat: zei je nou, ik kon het zo goed niet horen

Schelpen sprongen 3 keer over spiegelend glad water,

later dacht ik,gaan we trouwen.Vrolijk riep ze:doe me

dat na.Ik kon kiskassen keilen en scheren wat ik wou
het ging mis door te weinig spin en onzegbare dingen.

Surfend in de wolken van ’t internet, geeft nu, geen enkel

spoor antwoord nog dat ze leeft of in de eeuwigheid speelt.

©c.u.