Schaatsleed
Menig marathon heb ik schaats op kop gereden,
soepeltjes pootje over zoals anderen dat deden,
handen kalm op de rug bij langgerekte stukken,
medaille of herinnerkruis het moest me lukken.
Met tegenstanders werd fair en fel gestreden.
In de sprint was het erop eronder of beneden.
Mijn benen waren goed en scherp mijn noren.
Regelmatig zag de cameraman mij van voren.
Op een dag ben ik in een wak gegleden.
Met nog een ronde of twee drie te gaan
waren mijn kansen volledig van de baan.
Ik was blind door het rood gevlekte lint gegaan.
Mijn kersverse vriendin riep bezorgd ‘ach heden,
ik had aan de start nog wel zo voor je gebeden.’
©c.u.
