Ik vind haar tranen terug bij een rivier.
Het water vloeit er teder langs de kant.
De abelen daar laten mij weten;hier
bereikte haar verdriet het vaste land.
de zomer maakte overuren toen
ze mij verliet en ik die straf verzon;
ze kreeg een plek als ster naast Orion
en moest het zonder aardse liefde doen.
ik meende zo van haar verlost te zijn
maar fietsend over deze zomerdijk,
verstoort het zilver naast de rivier mijn
zorgvuldig goed beveiligd eenzaam rijk.
In alle populieren langs de wegen
Kom ik haar nu eindeloos vaak tegen.
Cor Uitham
10 opmerkingen:
Wat een mooi gedicht, sonnet.Mooie taal.
En je hebt natuurlijk altijd geweten dat straf uitdelen niet helpt! Met groet, Athy.
Prachtig, Cor.
Zeer intrigerend.
Derig jaar later stond ik klaar met mijn Stihl, niet wetende wat ze jou te vertellen hadden, ik heb er echter wel een paar laten staan!
een sprookje in sonnetvorm !
@athy:straf heeft soms een boemerang effect
@Ron:dat is mooi
@ZJA:zeker het geeft raadsels op
@De opper-blogger.uitham:moet er nou echt een kettingzaag aan te pas komen
@bert:ik denk dat je de mythe erachter aardig gevonden hebt
Neuh dat is inderdaad wat al te drastisch, voel me al schuldig voor de herinneringen die ik de afgelopen jaren heb weg gezaagd, die bomen hadden elk een verhaal maar stemde stilzwijgend toe, maar dat hoor je niet als houthakker
wouw,
ik ben zeer ontroerd;
die zinsnede "hier bereikte haar verdriet het vaste land" ;zeer mooi en diep
Ja het ontroert mij ook Cor....
Lieve groet
Nog altijd prachtig....
Een reactie posten