De beknotte bontbladheester

links een  nu geknotte bontblad

Na vijftig jaren is de heester,

hardnekkig verlangend

naar de hemel,  tenslotte 

toch geen boom geworden;

want latere bewoners van m ’n huis

met kapmes zaag en heggenschaar

fröbelden een misbaksel bij elkaar.

En zo geamputeerd en meer

dan eens gereduceerd,

van onderaf opnieuw

in ‘t blad geklommen,

bleven herinnering

en droom voor mij bewaard.

Lang geleden immers dichtte ik

die lichte bonte blaren

voor ’t raam ver weg in de tijd

een onzekere  toekomst toe.

©.c.u. 2007-09-08

 De heester

Peinzend naar bonte blaren drink ik van groene lucht.

Met ijle  teugen, een klare  en zachte zucht heb ik

 mezelf verlaten, ben ik  zomaar weggevlucht.

Bonte schelpjes varen langs de donkere beukenhaag.

In mij zoemen kleine vleugels  zacht

 en vaag een liedje van verlangen.

De dood bestaat nu niet alle mensen zijn goed.

 Wat mij hun bestaan vergeten doet,

ik weet het niet; ik voel me blij en licht.

Zelfs een grashalm buigt zich niet voor mijn gewicht.

Maar dan loop ik  m ’n lichaam weer binnen.

Ik moet heus eindelijk nu aan mijn huiswerk beginnen.

zo was het vroeger dan

©.c.u. 1957

 uit mijn VK-blogarchief