Reminiscentie

Reminiscentie

In de  fluisterstille morgen filtert het sleepnet

van de taal een mix van letters woorden zinnen

voor 't nichtje dat mijn genegenheid tolereerde,
hetzelfde water zag maar niet wist wat ik dacht.

Met wie ik in daglichte dromen haasje over speelde

ik weet een kleur die jij niet ziet, het was karmozijn.

Ze wees naar het gras en de kleur van‘t rijpe koren,

vroeg wat: zei je nou, ik kon het zo goed niet horen

Schelpen sprongen 3 keer over spiegelend glad water,

later dacht ik,gaan we trouwen.Vrolijk riep ze:doe me

dat na.Ik kon kiskassen keilen en scheren wat ik wou
het ging mis door te weinig spin en onzegbare dingen.

Surfend in de wolken van ’t internet, geeft nu, geen enkel

spoor antwoord nog dat ze leeft of in de eeuwigheid speelt.

©c.u.

Tintelingen

Tintelingen

Dooie tintel- vingers van de kou hoe lang

nu was 't al geleden dat wij hand in hand

in de winteravondschemer samen baantje

gleden vingers elkaar troostend streelden.

De logistiek van stil geluid Toen we opnieuw

de aanloop namen in smal straatlantarenlicht

verloor jij het evenwicht  ging ik genadeloos

onderuit, die winter decennia terug in onze tijd.

De glijbaan was spiegelspekglad hard  ik verging

van de pijn maar hield me als koele kikker groot,

zei bij je bezorgde blik:‘Valt mee ik ga niet dood.’

Mijmeringen op een  vroege ijskoude februaridag.

Onderweg met een vijfwielscootmobiel luisterend

naar muziek op Spotify in je eigen privé poolklimaat.

©c.u.

Herdersspel

Herdersspel

Dat zij uiteindelijk verworden zou tot wat

spelende vingers in de luwte van het land,

fluistergedachten in de vroege zee rondom

een  schip dat langzaam klom uit de horizon.

Ongewild ging ze in mijn universum wonen

koos zo voor altijd domicilie in mijn dromen

was ’t illusie haar ster alleen nog onderweg

die ik probeerde met woorden op te vangen.

Op een stoffig en beschadigd toetsenbord

zoek ik de letters bij haar stralende gezicht

geef het  leven van toen en later onderdak.

Maar met de tijd verdwijnt zij in het decor

laat mij ‘t spel van attributen en figuranten:

een herdersspel  geteisterd door verlangen.

©c.u.

 

Impasse

Een stoel is maar een gedachte

de tafel en de lamp er boven ook.

Het weer gaat vandaag niet voor

goud de wereld is nu waterkoud.

De wind maakt wegwerpgebaren.

Het land loopt om de wolken heen.

Bitterkoekjes hangen in de bomen,

gedicht wellicht driedimensioneel.

Je zit aan het ontbijt ,er ligt een rimpel

op de melk, uit de duivendatsja klinkt

gekoer ‘t carnaval is tenenkrommend.

Pen potlood staan stuurloos op papier,

verticaal, ze vallen niet schrijvend om,

vanuit welk perspectief je ‘t ook bekijkt.

©c.u.

‘Op volle toeren’

‘Op volle toeren’

Voor het venster bloeit en schittert

de rode kerstster nu in blessuretijd

Op de achtergrond kraakt of knettert

een schuurmachine ritselt het soms.

Een kolonie militante reuzenmuizen

die de boel uitbundig op stelten zet

terwijl’t landschap van de tv muzikaal

vol op sterkte in de eindeloosheid reist.

Waar alles kleiner wordt en in het niets

verdwijnt alleen ‘t lawaai te horen blijft

de bij of aardhommel die zoemt en bromt.

‘Buurman majoor Tom boort en schuurt

terwijl ik lezen wou ‘In Einstein’s achtertuin’.

moest hij ‘t universum zetten naar zijn hand.

©c.u.