Tintelingen
Dooie tintel- vingers van de kou hoe lang
nu was 't al geleden dat wij hand in hand
in de winteravondschemer samen baantje
gleden vingers elkaar
troostend streelden.
De logistiek van stil geluid Toen we opnieuw
de aanloop namen in smal straatlantarenlicht
verloor jij het
evenwicht ging ik genadeloos
onderuit, die winter decennia terug in onze tijd.
De glijbaan was spiegelspekglad hard ik
verging
van de pijn maar hield me als koele kikker groot,
zei bij je bezorgde blik:‘Valt mee ik ga niet dood.’
Mijmeringen op een vroege ijskoude februaridag.
Onderweg met een vijfwielscootmobiel luisterend
naar muziek op Spotify in je eigen privé poolklimaat.
©c.u.
1 opmerking:
Wat lief en mooi en wat een beeld van de tijd.
Een reactie posten