Snaren

Hij tokkelt op de stralen van de zon

zijn melodie van hoe het ooit begon,

of ze in verste verten ergens zweven                                                                                                                   

kan, bedenkt hoe hij verder leven zal .

Eiland dat mijmerde in het morgenlicht,

snaren die ze voor hem vluchtig streelde

toen het leven haar mischien verveelde.

De morgen heeft nu wat wisselend blauw,

zonlicht oost en westelijk bleekt de maan,

daartussen denkt hij moet zij nog bestaan.

Maar altijd zal ‘t komend gaan van wolken

Perpetuum mobile zijn heimwee vertolken

naar wat eens was en zwijgend blijven zou:

hun te samen dromen tussen dag en dauw.

©c.u

© illustratie: wilfried de Boer