Ansichten

Maria Biscuit

Hij ruimt het verleden op, de toekomst
wordt een schone lei waarop niets nog
tussen de regels in het krijt mag staan.
Leest lettergrepend prentbriefkaarten,

bouwt zich zo zonder bestemmingsplan
het ansichtenhuis waarin herinneringen
wonen: zomerberichten uit Corsica, Myalit,
Carrion de los Condes, Soest of Ameland.

Stoel hoed glas in lood; een paar fietsen
tegen de appelboom,‘t kaartje met pistolen;
de afzender maakt zijn papier zinnig warm.

In de namiddag drinkt hij bedaard een kop
Bosvruchtenthee met een Maria Biscuitje
Voor hem geen zoeken meer naar wat was.
©c.u.

Ogenblik

Zittend in zijn sta-op-stoel mijmert hij

in het voorbijgaan van de laatste dagen

of het zin heeft de jaren terug te halen:

toen kan immers andere kleren dragen.

Vroeger hadden de straten kippenvel,

hanen kraaiden als de zon op aarde klom.

Er woonde al een mannetje in de maan.

En herder, herder laat je schaapjes gaan.

Tijd was die afspraak met het mooie meisje

dat ‘t moment suprême niet op kwam dagen.

Wellicht was ze er even in een mini seconde,

toen je met de ogen knipperde, in ’t tegenlicht.

Water dat voortkabbelde, veldbloemen in een wei

die oogopslag: je had nog geen ‘uitzending gemist’.

©c.u.

Schaatsleed

Schaatsleed

Menig marathon heb ik schaats op kop gereden,
soepeltjes pootje over zoals anderen dat deden,
handen kalm op de rug bij langgerekte stukken,
medaille of herinnerkruis  het moest me lukken.

Met tegenstanders werd fair en fel gestreden.
In de sprint was het erop eronder of beneden.
Mijn benen waren goed en scherp mijn noren.
Regelmatig zag de cameraman mij van voren.

Op een dag ben ik in een wak gegleden.
Met nog een ronde of twee drie te gaan
waren mijn kansen volledig van de baan.

Ik was  blind door het rood gevlekte lint gegaan.
Mijn kersverse vriendin riep bezorgd ‘ach heden,
ik had aan de start nog  wel zo voor je gebeden.’
©c.u.

Reminiscentie

Reminiscentie

In de  fluisterstille morgen filtert het sleepnet

van de taal een mix van letters woorden zinnen

voor 't nichtje dat mijn genegenheid tolereerde,
hetzelfde water zag maar niet wist wat ik dacht.

Met wie ik in daglichte dromen haasje over speelde

ik weet een kleur die jij niet ziet, het was karmozijn.

Ze wees naar het gras en de kleur van‘t rijpe koren,

vroeg wat: zei je nou, ik kon het zo goed niet horen

Schelpen sprongen 3 keer over spiegelend glad water,

later dacht ik,gaan we trouwen.Vrolijk riep ze:doe me

dat na.Ik kon kiskassen keilen en scheren wat ik wou
het ging mis door te weinig spin en onzegbare dingen.

Surfend in de wolken van ’t internet, geeft nu, geen enkel

spoor antwoord nog dat ze leeft of in de eeuwigheid speelt.

©c.u.

Tintelingen

Tintelingen

Dooie tintel- vingers van de kou hoe lang

nu was 't al geleden dat wij hand in hand

in de winteravondschemer samen baantje

gleden vingers elkaar troostend streelden.

De logistiek van stil geluid Toen we opnieuw

de aanloop namen in smal straatlantarenlicht

verloor jij het evenwicht  ging ik genadeloos

onderuit, die winter decennia terug in onze tijd.

De glijbaan was spiegelspekglad hard  ik verging

van de pijn maar hield me als koele kikker groot,

zei bij je bezorgde blik:‘Valt mee ik ga niet dood.’

Mijmeringen op een  vroege ijskoude februaridag.

Onderweg met een vijfwielscootmobiel luisterend

naar muziek op Spotify in je eigen privé poolklimaat.

©c.u.

Impasse

Een stoel is maar een gedachte

de tafel en de lamp er boven ook.

Het weer gaat vandaag niet voor

goud de wereld is nu waterkoud.

De wind maakt wegwerpgebaren.

Het land loopt om de wolken heen.

Bitterkoekjes hangen in de bomen,

gedicht wellicht driedimensioneel.

Je zit aan het ontbijt ,er ligt een rimpel

op de melk, uit de duivendatsja klinkt

gekoer ‘t carnaval is tenenkrommend.

Pen potlood staan stuurloos op papier,

verticaal, ze vallen niet schrijvend om,

vanuit welk perspectief je ‘t ook bekijkt.

©c.u.

‘Op volle toeren’

‘Op volle toeren’

Voor het venster bloeit en schittert

de rode kerstster nu in blessuretijd

Op de achtergrond kraakt of knettert

een schuurmachine ritselt het soms.

Een kolonie militante reuzenmuizen

die de boel uitbundig op stelten zet

terwijl’t landschap van de tv muzikaal

vol op sterkte in de eindeloosheid reist.

Waar alles kleiner wordt en in het niets

verdwijnt alleen ‘t lawaai te horen blijft

de bij of aardhommel die zoemt en bromt.

‘Buurman majoor Tom boort en schuurt

terwijl ik lezen wou ‘In Einstein’s achtertuin’.

moest hij ‘t universum zetten naar zijn hand.

©c.u.