de geur van vroeger

Haar lichtroze bloemen hadden de geest

gegeven: 't was onzegbaar mooi geweest.

Wat bleef; de geur van voorbije dagen,

aan een tijd van onuitgesproken vragen.

Vergankelijkheid in een vaas geschikt

Hevig verlangen dat haar wonden likt.

Eens was diep herkennen nog ’t meest

een blij en aandachtig ingetogen feest.

zo zat ze voor hem in de klas en rozen

op haar wollig truitje schenen als de zon.

Waarom toch had 't lot haar uitgekozen,

en wou het samenbrengen wat niet kon.

Zij verlangde steels naar het verre licht,

hij droomde van zijn levenslang gedicht.

©c.u.

Het lied van de ongelukkige kapper ( een duet voor twee heren)

Mijn oude vriend met jou kan ik wel praten

het leven heeft ons in de steek gelaten

Ik raakte mijn dans - Marieke kwijt

En ik verloor mijn beste vriend

ik kreeg ook veel narigheid

kreeg wat ik had verdiend

vrouwen en mannen van al die mooie plannen

kwam zogezegd haast nooit meer iets terecht gekomen

Mijn beste vriend met jou mag ik wel praten

't geluk heeft mij te vaak alleen gelaten

Ik haalde mijn diploma's niet

werd geen goeie regisseur

dikwijls had ik veel verdriet

en ik stond voor een dichte deur

vrouwen en mannen van al die fijne plannen

kwam zogezegd haast nooit meer iets terecht

    

Mijn goede vriend met jou wil ik wel zingen

ons leven geeft ons veel herinneringen

beleefde soms een mooie tijd

werd toen maar een hairstylist

ik zag ons bedje al gespreid

mijn kansen vaak gemist

vrouwen en mannen met al die schone plannen

komt zogezegd haast nooit meer wat terecht

Mijn jonge vriend met jou kan ik wel spreken

het leven gaf ons samen ook gebreken

Ik raakte mijn geliefde kwijt

en ik zat met mijn handen in 't haar

ik dacht niet aan de eeuwigheid

en ik dacht steeds alleen aan haar

vrouwen en mannen van al die wilde plannen

komt zogezegd haast nooit meer wat terecht

© cu/ & J. de koning

Een rustig plekje

Bij opa hing de romantiek

aan het behang: een meisje,

een brug, zwanen in een beek.

Dat was; waar hij met oma

dagelijks naar keek maar

toen zij van zijn zijde week,

niets meer eenvoudig leek,

had hij zich boos verhangen:

hij kon niet leven met verlangen.

De litho of gravure verhuisde

toen naar andere kamermuren.

Daar kijken vreemden nu

naar hun liefelijk tafereel.

Die missen dan een deel.

En ook wordt daar boven

door opa stil gevloekt

omdat niemand nog

eens zijn graf bezoekt.

©c.u.

Oom Roelof

Bij het kamerraam keek hij zijn jaren weg

wees naar buiten; ‘moet je nou zien zeg,

op die grote tak zit verdorie een kalkoen!

Wat moet dat gekke beest nu daar doen!’

‘Kijk boven in buurmans rode beukenboom!

Hoog is voor een kalkoen toch niet gezond.’

‘Waar vraag’, ik, begrijp ’t, hou wijs m ’n mond

want zijn wereld werd een verwarde droom

waarin alle dingen van hun plaats verschoven

de klok tikte, dagen gingen in de tijd verloren

onderste stenen kwamen steeds maar boven.

©c.u

Arboretum

 

Bomentuin

In het arboretum leid ik mijn geliefde rond.

Een goed verhaal het wil niet van de grond.

Het gesprek komt uit de lengte of de breedte

Ze zegt: oom Jo had een hond die Tiras heette

Kijk,wijs ik,dit hier is de tulpenboom.

Ze noemen hem ook wel magnolia.

Afwezig luistert zij naar mijn ge- boom.

Gezellig, zegt ze, een hond, en dan o ja,

Li- ri-o-den- dron; ze telt lettergrepen

en knabbelt wat aan chocoladerepen.

Een blonde minnares met bruine ogen.

Ze luistert naar me zonder mededogen.

Soms spreekt ze peinzend als een filosoof

zodat ik aan diepgang bij haar woord geloof.

©c.u