Heg en Conifeer

De  dagen zonder schutting

Op een morgen waren heg en conifeer

tussen onze huizen er opeens niet meer.

Buren lachten en spraken met elkaar,

vroegen vaak ‘hoe gaat het jullie daar.’

Nu stond ik oog in oog met buurmans vrouw

maar wees gerust ik dacht echt alleen aan jou.

Samen naar het einde van de wereld gaan;

zo was dat destijds door ons afgesproken.

We hadden muur en schutting afgebroken.

Niets dat er ons dan nog tegen houden zou.

De zon zette haar zinnen op beloofde land.

Aan onze voeten kwam een weg tot stand.

Dagdromend waren we even man en vrouw.

©c.u.

 Uit de geheime bundel: “Een Rivier van Sterren”

                                                               

Dagtocht voor een oudje

Dagtocht voor  een oudje

Mevr. Dunnebacker  rijdt langs de Vecht

door een gebied  rijk aan veel historie;

aan boord ook wat mannen potjandorie!

Na al die jaren kriebelt dat toch nog echt.

Samen de bus in op een herfstkleurtocht;

de leiding heeft het weer mooi uitgezocht.

In Ankeveen krijg je koffie thee of koek.

De gids voorin leest alles uit een boek.

 Ze vingerwijst ;kijk rechts , en links hier:

je stijve nek draaitolt als een tierelier

De rit  is natuurlijk  rolstoel – vriendelijk.

 Na ‘t Muiderslot een pitstop hier en daar,

ook staat ergens ‘t driegangen eten klaar

 dan koerst onze bus naar huis geleidelijk.

©.c.u.

Er kwam een sneeuwpop

Er kwam een sneeuwpop bij mij aan de deur,

die zei sorry dat ik hier stoor met wat gezeur.

Ik weet dat ik me in de tijd van het jaar vergis,

dat het bij lange na nog geen hartje winter is,

mag ik even binnenkomen het is koud en nat.

Ik ben vies mag ik douchen in uw warme bad.

Jaag me niet weg stel deze sneeuwpop niet teleur,

ik smelt een beetje maar dat geeft geen nare geur.

Met sneeuw  hebben kinderen me bij elkaar geplakt.

Mijn rechter steenkooloog is naar links toe af gezakt.

En nu kijk ik op de koop toe bovenmatig scheel;

ach weet u een sneeuwpop ziet toch niet zo veel.

Er zit houtwol op mijn hoofd mijn neus zit scheef.

Ik kom niks verkopen u ziet wel dat ik ril en beef

Man, het is een wonder dat ik überhaupt nog leef

de schade is beperkt tot wat gekriebel in m’n keel.

©c.u.

Zeezicht

Zeezicht

Dit droeve spel rond woorden

die zich niet verzilveren laten

in een verrassend vergezicht

want deze nacht verlangt naar

de morgen dus, daarom ben ik

al tevreden met een dooie mus.

Aan het strand dat ik hier zo

weemoedig mis, denkt zij nu

wellicht als ik mij niet vergis.

In dit café is een achterhoede

voor zichzelf weer op de vlucht

staart met het glas in de hand

naar de artistieke röntgenfoto’s

die er pronken aan de wand.

Je was zo moe toen en wilde

dat 't eindelijk voorjaar was

zei, mag ik vast je regels lezen;

ik wil toch niet eenzaam wezen

©c.u.