Bezoek

Eerst blijft ze in een soort vaste riedel steken

te pas of te onpas ontelbaar tijdeloze weken.

Als ‘t geheugen niet op woorden komen kan:

'Hoeper de poep en Ha daar komt ie weer an.'

In het dagverblijf zijn we nu  even op bezoek:

M’n broer trommelt iets voor, op het tafelblad.

Mijn zus slaat uit de maat en ik zeg soms wat.

De blik in haar ogen wordt een gesloten boek.

We spelen samen ‘deze vuist op deze vuist’ en

ik zing: ‘elf november is de dag en hier woont

Juffrouw kikkerbil die ons niks meer geven wil.’

Met de rollator loopt ze om ons te behagen

naar de deur en dan terug een ererondje stil:

een hondje dat haar wandeling komt vragen.

De 3^e maal verdwijnt ze dan echt uit beeld

naar het winkeltje bij de uitgang in de hal

waar ze terloops een Nuts of Bounty steelt.

Bij ‘t afscheid nemen wil ze mee ontsnappen

maar de verpleging ligt strobreed in de weg;

weet zo elke vlucht naar voren te betrappen.

©c.u.

Sonnet voor 1 euro

In de kringloopwinkel waar ik schuilde

voor de regenwind die buiten huilde

naast een staande schemerlamp zag ik

haar blij verbaasd terug, ook met schrik.

Een foto verscholen tussen hebbedingen,

snuisterijen of wat stoffige herinneringen;

vonken die oversprongen in dat korte haar

als onze hoofden neigden dicht naar elkaar.

ik peinsde of ze nog leefde wellicht en wist

van ’t decor dat ik toch nooit vergeten kon:

het praten van de zee, die ondergaande zon.

Wie heeft hier over haar voortbestaan beslist,

bij 't afgedankte vergezicht en ‘t oude spul gezet!

Compleet met lijst voor 50 eurocent is zij gered.

©.c.u.

De beknotte bontbladheester

links een  nu geknotte bontblad

Na vijftig jaren is de heester,

hardnekkig verlangend

naar de hemel,  tenslotte 

toch geen boom geworden;

want latere bewoners van m ’n huis

met kapmes zaag en heggenschaar

fröbelden een misbaksel bij elkaar.

En zo geamputeerd en meer

dan eens gereduceerd,

van onderaf opnieuw

in ‘t blad geklommen,

bleven herinnering

en droom voor mij bewaard.

Lang geleden immers dichtte ik

die lichte bonte blaren

voor ’t raam ver weg in de tijd

een onzekere  toekomst toe.

©.c.u. 2007-09-08

 De heester

Peinzend naar bonte blaren drink ik van groene lucht.

Met ijle  teugen, een klare  en zachte zucht heb ik

 mezelf verlaten, ben ik  zomaar weggevlucht.

Bonte schelpjes varen langs de donkere beukenhaag.

In mij zoemen kleine vleugels  zacht

 en vaag een liedje van verlangen.

De dood bestaat nu niet alle mensen zijn goed.

 Wat mij hun bestaan vergeten doet,

ik weet het niet; ik voel me blij en licht.

Zelfs een grashalm buigt zich niet voor mijn gewicht.

Maar dan loop ik  m ’n lichaam weer binnen.

Ik moet heus eindelijk nu aan mijn huiswerk beginnen.

zo was het vroeger dan

©.c.u. 1957

 uit mijn VK-blogarchief