Bij opa hing de romantiek
aan het behang: een meisje,
een brug, zwanen in
een beek.
Dat was; waar hij met oma
dagelijks naar keek maar
toen zij van zijn zijde week,
niets meer eenvoudig leek,
had hij zich boos verhangen:
hij kon niet leven met verlangen.
De litho of gravure verhuisde
toen naar andere kamermuren.
Daar kijken vreemden nu
naar hun liefelijk tafereel.
Die missen dan een deel.
En ook wordt daar boven
door opa stil gevloekt
omdat niemand nog
eens zijn graf
bezoekt.
©c.u.
3 opmerkingen:
Auw, denk ik bij deze tekst. En ook dat ik niet begraven wil worden, niets is zo treurig als een graf dat nooit bezocht wordt en eerlijk gezegd, wat hebben we er ook te zoeken?
Je hebt puntig je tekst geschreven en dat vind ik dan weer erg goed van je.
Het maakt mij niet zoveel uit maar je heb wel gelijk, trouwens er zijn veel plaatsen op aarde waar we niks te zoeken heb
Een mooi gedicht met treurige ondertoon. En toch moest ik glimlachen.
Een reactie posten