zondag 17 augustus 2014

Zeezicht




Zeezicht

Dit droeve spel rond woorden
die zich niet verzilveren laten
in een verrassend vergezicht
want deze nacht verlangt naar
de morgen dus, daarom ben ik
al tevreden met een dooie mus.

Aan het strand dat ik hier zo
weemoedig mis, denkt zij nu
wellicht als ik mij niet vergis.

In dit café is een achterhoede
voor zichzelf weer op de vlucht
staart met het glas in de hand
naar de artistieke röntgenfoto’s
die er pronken aan de wand.

Je was zo moe toen en wilde
dat 't eindelijk voorjaar was
zei, mag ik vast je regels lezen;
ik wil toch niet eenzaam wezen

©c.u.

Geen opmerkingen: