het liedje van de rozen

Haar witte bloemen hadden de geest

gegeven: het was wel mooi geweest.

Wat bleef; een geur aan eerder dagen,

de tijd van onuitgesproken vragen.

Vergankelijkheid in een vaas geschikt

Het verlangen dat haar wonden likt.

Eens was diep herkennen nog ’t meest

een ingetogen en aandachtig feest.

Ze zat voor hem op school en de rozen

van haar witte trui schenen als de zon.

Waarom had het lot toch haar verkozen,

wilde het samenbrengen wat niet kon.

Zij verlangde steels naar ’t verre licht,

hij dacht aan zijn levenslang gedicht.

©c.u.

Straatzicht

Straatzicht

Op zoek naar dat

meisje van misschien

en het beloofde land

met een warme muis

in de hand zoom ik verder

daal op de wereld neer.

Het huis waar ik woonde

staat er nog zonnepanelen

liggen  nu op ’t dak windmolens

draaien in  de diepe achtertuin.

Dat meisje en de wegen

van die eerste keer ze werden

geluidsarm afgeschermd en

de populieren met de verte

zijn er voor het oog niet meer.

                                                            © c.u. 03-2015

Zeezicht

Zeezicht

Dit droeve spel rond woorden

die zich niet verzilveren laten

in een verrassend vergezicht

want deze nacht verlangt naar

de morgen dus, daarom ben ik

al tevreden met een dooie mus.

Aan het strand dat ik hier zo

weemoedig mis, denkt zij nu

wellicht als ik mij niet vergis.

In dit café is een achterhoede

voor zichzelf weer op de vlucht

staart met het glas in de hand

naar de artistieke röntgenfoto’s

die er pronken aan de wand.

Je was zo moe toen en wilde

dat 't eindelijk voorjaar was

zei, mag ik vast je regels lezen;

ik wil toch niet eenzaam wezen

©c.u.