Dit gedicht is uit mijn duim gezogen
geen medeklinker is er van gelogen
Nu ja ik dacht aan Titia d’r blije lach
toen ik deze morgen alles
dubbel zag.
Je moet me op het erewoord geloven.
't borrelde gewoon in mij naar boven.
Ze scheen zo vol van schoon verlangen
had van zulke blosjes op haar wangen.
Er zaten helende klinkers in ons gedicht
mijn gevoel ‘t werd weer eens opgelicht
maar onze voeten die liepen
niet in de pas
Titia ze had me speels betoverd en bekoord
zo werden rijm en ritme wreed verstoord,
onder de groene hemel in het wiegend gras.
©c.u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten