Nu je met de kleuren van de hemel schrijft

          Rondeau amorose

          Nu je met de kleuren van de hemel schrijft

          is het domheid of een  rein geweten

          dat je in geverfde woorden steken blijft

          haar gezicht voorzichtig  uit zwart papier

          geknipt zucht zij zo hartverscheurend mooi

          wandelend in mijn voortuin aan het strand

          verboden toegang in het blauwe achterland

          er is toch altijd hoop en de wolken  waren

          

        van  hun stuk gebracht onverenigbaar gebleven

        in ruimte en verleden een vriendelijk vergezicht

        waar de val in onherroepelijk verlangen wachtte

         Allegro Allegretto grazioso en Andante cantabile

              

         In een weiland vol met madelieven kijkend naar

       de zee hoor je het paradijs   en de voorjaarswind

       open  als een witte bloemknop in haar tederheid

        (pianosonata no.13 in B flat major KV333)
                                                                                        ©c.u.

         

       

Inka

Na je vertrek

Liefste heb ik

met overleg

de eenzaamheid

in kaart gebracht

En elke plaats

waar ik

voor het laatst

Jou heb gezien

Peru

Stonehenge

of het dak

van de wereld

Waar je zou

kunnen zijn misschie heb ik

in Grote Keienboek

zorgvuldig na

gekeken

©c.u.

Bomendokter

Vaart in de buurt van Nijkerk © foto; Rene Uitham

De laatste lichting liefste

is geschied

Er valt nu alleen

wat zure regen

en je brief

zal ons helaas

niet redden.

Op een eigen

of verboden weg

kom ik misschien

jou nog wel eens tegen

De bomen daarlangs zal ik

vrijwillig repareren

en onze rietkraag

bij de vaart

©c.u.

uit Nattigheid

                                              

Even samen op de trede van een trap

Gelijk spel!

Nu voor je gaat en af en toe

mijn luisteren leest dat wel,

zeg ik je maar vast dat iets

gebeuren kan, verleden wordt.

Datje mijn gezicht verliezen gaat

en ik met je ogen nooit meer praat

Maar dan nog ons gezicht was nooit

hetzelfde dat veranderde elke dag

Een spel van verliezers die wat winnen

altijd zoeken naar geschikte zinnen

Er was toevallig samenlopen

Nietige minuten lang een morgen

Op de trede van een trap op weg

naar onze klas jij omlaag ik omhoog

Daarna verloor ik je uit het oog

Vertrekken, verliezen, de weemoed

een spel dat zich eindeloos herhaalt

zonder de kans dat ik ‘t gemis verhaal.

                                                                                                  © c.u.

Mist

in het waterwingebied (foto r.u)

mist

Sinds vanmorgen is mijn wereld minder

groot het achterland vertelt er nu de tijd

meer geheimen en  schapen grazen bij

de sloot bomen van blad hun ontdaan

langzaam ik weet nog J. hoe jij van mij

vertrok in een floers van vallend licht

niets van weemoed zo vervuld die dag

waarin ik later mistig je contouren zag

een kudde schapen zacht vervagend

in die wolkenvelden langs de grond

Ach J.jij liet tuinfakkels en lampions

toverde confetti uit het niets leerde

witte duiven vliegen langs de wangen

van een hemel maar had al een ander.

c.u.