Boontje komt om zijn loon­­tje

Ceesjan

En toen moest het dan wel voorjaar zijn  in Ten Boer, want de tulpen en narcissen hiel­den overal exercitie, en van Puttens stemming was slech­ter dan ooit. We stapten over het schoolplein heen en weer en Juf Mulder trachtte hem op te vrolijken.

Ze had gisteren een kereltje van haar tweede klas zo fijn ge­fopt.

‘Hier juf, voor juf; eet maar lekker op, juf,’ met deze woorden had Cees Jan een handvol pinda's op haar tafel gewor­pen.

Ze had geknikt en was meteen de leesles en de taalles daar­na begonnen.Tijdens de be­spre­king van het dictee had Cees Jan nog eens voorzich­tig op spoedige consumptie van de aard­nootjes aangedrongen en toen de hele klas met ijve­rig penge­kras aan 't werk was, had ze de eetwaar ter hand genomen, gewogen en te licht bevonden.

In de grote pauze liet ze de pin­da's in haar handtasje glij­den. Bij de supermarkt kocht ze al wat voor haar avond­eten. Toen de middag­school met z'n lessen begon, lagen Cees Jan 's ‘knabbel­nootjes’ nog onaange­roerd op tafel. In de stille rust die de moeilijke rekensommen eis­ten, begon Juf omslachtig haar pinda's te doppen  en op te eten.

Een verwon­derd gestamel       wee­rklonk:’ Juf, maar dat kan niet, die pin­da's zijn leeg, die kunt U niet op­eten! Zijn die pin­da's wel van mij, juf!’

‘Ja Cees Jan, ze sma­ken erg goed, wil je er ook een?’ Een paar kinde­ren lachten uitgela­ten; ze begonnen de rest van de klas te ver­tel­len en uit te leg­gen. Cees Jan had Juf Mulder wil­len foppen en nu had Juf hem ge­fopt. Juf moest het maar eens precies vertellen, von­den ze.

‘ Die Van Dungen is een dom­me jongen; die moet maar meer aandacht voor z'n werk hebben,’ reageerde de nog steeds wat boze Van Putten.

Hij voelde aan z'n arm en elboog waar nog een lichte prikkeling zat;alsof iemand z'n telefoonbotje had ge­raakt.

Onder de ochtendles­sen had­den de leerlingen van de zesde hem beetgenomen. Ze schreven een opstel en hij was op patrouille tussen de banken.

Bij een meisje bleef hij staan en maakte een op­merking over haar onnozele handschrift:’ Zijn dat spinnenpootjes, Jozet Wolf?’

‘Nee, ik maak pretletters, mees­ter!’

Mopperend liep hij door en kreeg het koud in zijn rug. Z'n oog viel op een spel kaarten dat uitdagend bij Gerard Pieter­man op de bank lag!

Wel donders, in zijn school werd niet ge­kaart en gegokt, wat zouden we nou hebben! Hij werd nog bozer toen hij op het pakje de afbeelding van een naakt meisje ontdekte. Hij greep het doosje en trok met een routine- gebaar, toch wel nie­uws gierig, de kaarten uit het pakje! Een vlammende prikke­ling sloeg door zijn hand en arm.

Grommend smeet hij de kaarten van zich.

‘Elektri­sche kaarten’, werd er ge­fluisterd.

 De klas be­gon eerst aarzelend en daar­na royaal te lachen. Straf zou hij hebben willen geven, maar dat kon zelfs een Van Putten niet altijd en overal doen!

Meester Van Drie wilde op zijn beurt iets aan  Van Puttens humeur verbeteren en begon over Maria Ziel­tjens die, een week eerder, onder een boeiende uitleg over het verschil tussen hoog- en laagveen, drie har­tjes van zoete pepermunt op de lessenaar voor hem had gelegd waarbij ze verdroomd zat te luiste­ren. 

Hartjes met in diepreliëf de woorden:’ Schat, een zoen en Had-je-me-maar!’

Gelukkig verloste de school­bel hem en Van Putten van die ongelukkige anekdote, zodat hij niet hoefde te ver­tellen dat hij haar verkapte genegenheidverklaring had opgepeuzeld en maar een beetje in zijn maag gezeten had met dat lieve staren van Maria.

 ‘Dat kind van Zieltjens is een dom en onhandig meisje,’ zei Van Putten nog toen we van' t voorjaarslicht de donkere schoo­lgang binnen­gingen.

tekst en schetsen

©c.u.