Half is strafbaar

hier nog met ongschonden nummerplaat op landbouwwerkweek in Annapaulowna

In de warme zon zat ik op een muurtje voor ’t postkantoor. Binnen stond mijn vriendin in de rij voor postzegels. Mijn babypoep - kleurige Dafje stond tussen echte auto’s in het gelid bij parkeermeters. M ’n invalidenkaart lag achter de voorruit.  Ten overvloede had ik nog wat dubbeltjes in de meter gestopt; genoeg voor een stief kwartiertje. Als mijn tijdelijke geliefde in het PTT-  gebouw geen praatzieke kennis tegen het lijf liep, zou het wel toereikend zijn.

 Van links kwam een politieman in zicht. Hij controleerde up tempo de meters en was op weg naar het Politiebureau dat door een Chinees restaurant van Tante Post gescheiden werd. Toen hij mij en mijn pientere- pookje- auto  al gepasseerd was, keerde hij op zijn schreden.

Mijn Daf miste op de voorbumper de helft van zijn nummerplaat. Dat wist ik. Dat was al weken zo. Ik vond ’t wel wat hebben; dat halve bordje met die grappige lettercijfercombinatie DL 24.

 De agent die mijn geamputeerde kenteken leek te bewonderen, keek naar de invalidenvergunning achter de voorruit, schudde z’n hoofd en liep weer verder. Toch kwam hij nog eens terug, had nu zijn bonnenboekje in de hand ,bukte zich naar het nummer van mijn racemonster, richtte zich weer op.

‘Mooi hè, vindt u ook niet’, zei ik vriendelijk.

 ‘Is die auto van U?’ Ik knikte.

 ‘Half is strafbaar,’meneer! Uw kenteken moet geheel zichtbaar  en goed leesbaar zijn’

Hij liep naar de achterkant van de wagen. ‘Zal ik u het hele nummer vertellen,’riep  ik gedienstig,‘het is 24 DL 24’. Hij ging nu naast mij op het muurtje zitten tikte met een potlood op het grote bekeuringsboek.

Ik vertelde dat de leerlingen van mijn school mijn nummerplaat mishandeld hadden, dat het toen gebroken was. Dat ze dat geinig vonden. Dat ze zich vrolijk maakten over die cijfers en letters. Hun grappen varieerden van Domme leraar tot Dikke Lul 24.

Die  jeugd van tegenwoordig was brutaal vond hij  en ik diende een nieuw nummerbord te kopen.

‘Waar kan ik dat halen?

‘Bij de IRA,’was het antwoord.

‘The Irish Republican  Army, dat zal wel.’lachte ik, dat is me te link  hoor!’

Hij keek alsof hij vaag het idee had in de maling te worden genomen, aarzelde en zei toen:’De IRA is een groothandel in automaterialen aan de Van Randwijcklaan, meneer, daar kunt u een nieuw bord bestellen.  Als u belooft dat vandaag nog te doen, zal ik U niet bekeuren.’

‘Oh, dat is die straat die begint bij de oude melkfabriek toch!   Dan vind ik het wel’

Pen en bonnenboekje gingen exit, hij stond op, liep verder richting Chinees en Politiebureau en mijn vriendin kwam eindelijk door de draaideur naar buiten.

©.cu.  
www,kirjaboek.nl