Kom laten wij in egelstelling gaan,
we zetten onze zachtste stekels op
al staat de buitenwereld op zijn kop
het gaat ons geen sikkepit meer aan.
Waar de oude stad omsingeld wordt
in ’t gras de bloemen bloeiden tot voor kort
en eenden zich verveelden op het water
verstoppen wij ons in elkaar voor later.
Daar samen spelen wij onze winterslaap,
de grens van stil zijn en net niet bewegen:
om koud geprik zitten wij niet zo verlegen.
En als dan een zon roodgloeiend ondergaat
de nacht ons met duizend ogen gadeslaat
komen we op de tast elkaar verrast weer tegen.
©.cu
8 opmerkingen:
ik word er aangenaam door gestoken, heel mooi.
Een mooi sonnet, Cor. Eventjes prikt wel het beeld: de egeltjes zullen hun winterslaap bij zonsondergang niet onderbreken (dat roodgloeien zullen ze ook niet zien in hun veilige hol) - maar de "wij" worden op dat moment wel wakker (en dan functioneert het beeld dus niet meer) (en dan wens ik die "wij" wel een wat warmere locatie toe dan de avondlijke Randenbroekse buitenlucht...)
Hartelijks van Frikmol!
Leuk Cor, je gedichten zijn leuk
test
Op deze zachte stekeltjes had ik al gereageerd op het VKblog toch?
Ik zou graag via mijn web-log reageren bij het invullen maar dat lukt me nog niet.
Zing een lied, zing een lied, little Banjoboy enz.
Lieve groet van Annet
@frikmol:ik heb het natuurlijk niet over echte egels,dat wordt ook nergens gezegd
@antoinette:dat doet me genoegen
@Annet:Ik snap het niet;ik regaeer toch ook via WEB-LOG Trouwens littel banjojochie werd gezongen door Kjeld en z'n broer en die zaten op de school waar ik werkte
Ik vind 'm ook mooi Cor, zelfs nu ik weet dat ze niet echt zijn... :D
vIND HET OOK MOOI,cOR
Een reactie posten