ze wilde wel vertellen
waar in het zonlicht
het oneindig trillen
in de warmte van het gras
gebleven was en van licht
dat zonder moeite viel
in wisselende wolken
in zulk gras zou ze
altijd liggen dromen
van verre verten met
bomen in gedachten
die het leven verder
brachten dan elke horizon
op de rand van ons geheugen
ik zag en keek toe
maar vroeg niet hoe ik
voortaan deel van haar en
haar vragen blijven kon.
© c.u..
7 opmerkingen:
Dat zou iedereen wel willen op zo'n dag.
Wat mooi, Cor
Zalig, fraai verwoord.
wat een fraaie. en wellicht denk je achteraf 'had ik toch maar gevraagd', maar dat kan dus gewoon niet.
je bent al deel van haar en haar vragen, Cor. Groet!
Móói!!
Dat is het betere werk Cor.
Een reactie posten