Sein op rood

Er mag dus niet van mij

gehouden worden zei ze

‘t moet nu afgelopen zijn;

het bloemenmeisje van

perron 7 waar elke dag

m’n reis eindigde en begon.

Eens zat ze in dezelfde klas

de tijd dat alles nog zo mooi

 en ook onvoorspelbaar was

‘t bloemenmeisje bij de trein

die vertrok van het 7^e perron

Vroeg in de morgen begon

daar haar snijbloem- leven

maar niemand mocht meer

had ze me zakelijk uitgelegd

wat kwam er van ons terecht

Misschien kon een storm nog

Als toen wat vertraging geven

ging er weer een wissel om en

schonk ze ‘t sein van lentegroen.

©c.u.

Een rustig plekje

Bij opa hing de romantiek

aan het behang: een meisje,

een brug, zwanen in een beek.

Dat was; waar hij met oma

dagelijks naar keek maar

toen zij van zijn zijde week,

niets meer eenvoudig leek,

had hij zich boos verhangen:

hij kon niet leven met verlangen.

De litho of gravure verhuisde

toen naar andere kamermuren.

Daar kijken vreemden nu

naar hun liefelijk tafereel.

Die missen dan een deel.

En ook wordt daar boven

door opa stil gevloekt

omdat niemand nog

eens zijn graf bezoekt.

©c.u.

Oktoberbabbel

  

Aan Wilfried. vroeg ik vandaag:

‘Wat zal ik nu eens voor Lydia

in mijn dagboek gaan noteren;

wat zou je mij daarin adviseren.’

‘Voor vrouwen, jongen’, zei hij,

‘maak je maar een mooi gedicht,

dat ben je aan je stand verplicht.

‘Wat poëzie aan een vrouw gewijd,

vervult haar zacht en onverwacht

met verwarring en weemoedigheid.’

‘Je kunt ook alles van haar zeggen:

dat je bijv van bruine ogen houdt

en waarom deze eerste oktoberdag

zo schitterend kleurt, ze zal het niet 

weerleggen, een vrouw, weet je’,zei 

hij,‘kan daar niet tegen, een gedicht,

speciaal voor haar geschreven maakt

haar vaak even sprakeloos verlegen.’

©.c.u.