Toch geen sonnet

Wat ik aan je schreef 

en aangetekend in brieven

naar je eiland zou versturen

was  maar een aarzelend begin

en nog voorlopig bovendien

Waren gedichten als op een hoop

geharkte bladeren  in oktober

werd tegen beter weten in

een credo op schuttingen en muren

want misschien kwam je op het vaste land

je kon niet weten daar wel toevallig langs.

Het was zo moet je dat maar zien

gesprokkeld proza voor het vuur

dat kroop waar het niet gaan kon.

                                              ©c.u.

illustratie Wilfried 

                                          

Oktoberbabbel

  

Aan Wilfried. vroeg ik vandaag:

‘Wat zal ik nu eens voor Lydia

in mijn dagboek gaan noteren;

wat zou je mij daarin adviseren.’

‘Voor vrouwen, jongen’, zei hij,

‘maak je maar een mooi gedicht,

dat ben je aan je stand verplicht.

‘Wat poëzie aan een vrouw gewijd,

vervult haar zacht en onverwacht

met verwarring en weemoedigheid.’

‘Je kunt ook alles van haar zeggen:

dat je bijv van bruine ogen houdt

en waarom deze eerste oktoberdag

zo schitterend kleurt, ze zal het niet 

weerleggen, een vrouw, weet je’,zei 

hij,‘kan daar niet tegen, een gedicht,

speciaal voor haar geschreven maakt

haar vaak even sprakeloos verlegen.’

©.c.u.