Klaagzang

De jaren gaan nu toch behoorlijk tellen:

het rechter been werkt niet meer mee,

rug of armen zijn van onbuigzaam hout

en vroeger klom je in de hoogste toren.

Je leeftijd stoort zich niet aan statistieken

maar ‘t zicht wordt minder, je hebt ’t koud.

Bewegen moet je ,mag geen Stoelman zijn;

maak elke dag een ommetje door de wijk.

Of sportiever doe zo af en toe eens mee

aan een handbike battle, een rollatorrace

een scootmobiel – of rolstoelpuzzeltocht,

ergens op de Veluwe met mooie prijzen.

Stijve spier krakend bot zijn er niet in tel,

gaaf genieten in zo’n Wildpark is het wel.

©c.u.

Ansichten

Maria Biscuit

Hij ruimt het verleden op, de toekomst
wordt een schone lei waarop niets nog
tussen de regels in het krijt mag staan.
Leest lettergrepend prentbriefkaarten,

bouwt zich zo zonder bestemmingsplan
het ansichtenhuis waarin herinneringen
wonen: zomerberichten uit Corsica, Myalit,
Carrion de los Condes, Soest of Ameland.

Stoel hoed glas in lood; een paar fietsen
tegen de appelboom,‘t kaartje met pistolen;
de afzender maakt zijn papier zinnig warm.

In de namiddag drinkt hij bedaard een kop
Bosvruchtenthee met een Maria Biscuitje
Voor hem geen zoeken meer naar wat was.
©c.u.

Vanavond is de stad weer iets rijker

Zes gedichten; een  willekeurige keuze  uit  36 gedichten van 6 tieners  verzameld in de bloemlezing :De Rijkere Stad

Ik hol nu

naar de rivier

zo onhoorbaar

snelstromend

dichtbij

en waar

aan de oever

de veerman

weer niet

op me wacht.                  ( Marco)

Slaperig, nauwelijks uit bed

Snakkend naar je eerste sigaret

Haast je je door de gangen

Beheerst door een hartstochtelijk verlangen

Naar die goede, oude school.               ( Eric B)

Oneindig

beklim  ik

de ladder,

reikend

Zwak

uiteindelijk

zak ik

door de brug

Maar m’n val

wordt gebroken

door m’n geheugen.  ( Tim Erik v. P.)

Doolhof

En telkens weer denk ik:

Ik ben er

en telkens weer blijkt

dat ik me vergis.

Telkens weer blijkt

dat ik voor een raam sta

en niet voor een  deur.

Ik zie wel de bliksem

maar ben haar niet.

Ik zie wel de storm

maar voel haar niet

Ik zie wel de maan

 maar ze kust me niet.

Want telkens weer blijkt:

Ik sta voor een raam

en niet voor een deur

Ik sta voor een raam

 en kijk toe.            (Petra de B.)

Samen

jouw kamer

kaarsen doven

Een drankje

Rolpatroon

Lichte angst.

Muziek!

Romantiek?

Je moet me geloven

Voorlopig

duurt vriendschap

’t langst               (Marianne W.)

Musical ‘81

De regen

deed de stormende

vlagen van geluk

van me afstromen

zodat ik niet barstte.

Alleen binnenin

bleef een verdraagzaam

maar intens gloeiend

gevoel van eenheid,

tevredenheid

en de regen

kletterend in het ritme

van de na deinende muziek

in m’n hoofd.

De regen

ze verborg m’n tranen.      (Ruby H.)

Brocante

Een vuist vol schelpenzand

de geur van golven die verdwenen

wat woorden vluchtig als de wind.

Je wilde niet alleen

horen moest zien voelen vasthouden

het licht stiltes tussen woorden

en zinnen die tintelend

ragfijn vergleden

tussen de vingers van een hand.

De zon mocht later af en toe

nog zo onbekommerd schijnen

een lucht diepblauw als die morgen

De accenten moeten zijn

verschoven de namiddag dat ik je

bij toeval in een kringloop zag.                    ©c.u 09-12-‘15


tekening Hein Dijkman

Voet aan vaste wal

Ooit heb ook ik wad gelopen;

dwz. gestruikeld en gekropen

onder een wijde zilte lucht

vervuld van water wind en wolken

met vogels zwevend bij de zon.

We waren met een club van tien

en een van hen was Ibbeltje.

In haar natte truitje prikte

zo heel pikant dat tepeltje

Terwijl ik steeds met mijn enkels 
zwikte, heb ik al die moeizame uren

alleen haar donkere ogen gezien

daar ergens voor mij op het wad

met vogels in de zon en zoveel
dat ik toen graag zeggen wilde.

Liefde verklaren tussen Pieterburen

en een eiland op de verre horizon

hoe toch in godsnaam deed je dat

misschien namen we daar
de boot en kregen tot slot
op Vlieland voet aan wal 
waar ik 't haar zeggen kon.

De oude speelplaats

Memento

Het kleine schoolplein steek ik over

maar dan een halve  eeuw of langer

terug tot aan die beek waar ik mij

met haar betover, genesteld achter

‘t Hoge Duin leerden we er rekenen

of schreven iets. Telkens als de wind

eens aflandig  op haar schreden keert,

fijn duinzand in m'n  schoenen muist,

trekt zij zo de droom, een zee in schelpen.

Natuurlijk dat straatje kun je nu kopen;

een Panorama Mesdag voor ons twee.

Stap over drempels heen niet steeds erop:

gedachten nemen steevast oude wegen,

haar kom er je na geen bocht meer tegen.

©c.u. 
Er stonden ruim 12 prunussen op het plein, nu is er nog maar eentje, de school en de speelplaats ze zijn er sinds kort niet meer