Ansichten

Maria Biscuit

Hij ruimt het verleden op, de toekomst
wordt een schone lei waarop niets nog
tussen de regels in het krijt mag staan.
Leest lettergrepend prentbriefkaarten,

bouwt zich zo zonder bestemmingsplan
het ansichtenhuis waarin herinneringen
wonen: zomerberichten uit Corsica, Myalit,
Carrion de los Condes, Soest of Ameland.

Stoel hoed glas in lood; een paar fietsen
tegen de appelboom,‘t kaartje met pistolen;
de afzender maakt zijn papier zinnig warm.

In de namiddag drinkt hij bedaard een kop
Bosvruchtenthee met een Maria Biscuitje
Voor hem geen zoeken meer naar wat was.
©c.u.

Herdersspel

Herdersspel

Dat zij uiteindelijk verworden zou tot wat

spelende vingers in de luwte van het land,

fluistergedachten in de vroege zee rondom

een  schip dat langzaam klom uit de horizon.

Ongewild ging ze in mijn universum wonen

koos zo voor altijd domicilie in mijn dromen

was ’t illusie haar ster alleen nog onderweg

die ik probeerde met woorden op te vangen.

Op een stoffig en beschadigd toetsenbord

zoek ik de letters bij haar stralende gezicht

geef het  leven van toen en later onderdak.

Maar met de tijd verdwijnt zij in het decor

laat mij ‘t spel van attributen en figuranten:

een herdersspel  geteisterd door verlangen.

©c.u.

 

De leegte

De leegte

Een stoel een tafel

Wat papieren

Die als vogels

Rond haar zwieren

Daar zit ze dan…..

Om haar

Is het onbewoond

En afgelegen

Dat schoonheid

Eenzaam was

En bloemen

Vroege wezen

heeft zij

Al vroeg geraden

En begrepen  

©c.u.                                            

Straatzicht

Straatzicht

Op zoek naar dat

meisje van misschien

en het beloofde land

met een warme muis

in de hand zoom ik verder

daal op de wereld neer.

Het huis waar ik woonde

staat er nog zonnepanelen

liggen  nu op ’t dak windmolens

draaien in  de diepe achtertuin.

Dat meisje en de wegen

van die eerste keer ze werden

geluidsarm afgeschermd en

de populieren met de verte

zijn er voor het oog niet meer.

                                                            © c.u. 03-2015

Heg en Conifeer

De  dagen zonder schutting

Op een morgen waren heg en conifeer

tussen onze huizen er opeens niet meer.

Buren lachten en spraken met elkaar,

vroegen vaak ‘hoe gaat het jullie daar.’

Nu stond ik oog in oog met buurmans vrouw

maar wees gerust ik dacht echt alleen aan jou.

Samen naar het einde van de wereld gaan;

zo was dat destijds door ons afgesproken.

We hadden muur en schutting afgebroken.

Niets dat er ons dan nog tegen houden zou.

De zon zette haar zinnen op beloofde land.

Aan onze voeten kwam een weg tot stand.

Dagdromend waren we even man en vrouw.

©c.u.

 Uit de geheime bundel: “Een Rivier van Sterren”

                                                               

Of wat bomen

In het Warenhuis

Dat is wel erg weemoedig

lachte zij in het restaurant

en wees  naar

wat ik had geschreven.

Lekker toch reageerde ik

terwijl ik de koffie roerde;

zo heb ik alles bij de hand.

Daar gaat het toch

om in ons leven:

liefde, nostalgie, het weer,

of wat bomen in de natuur.

Dat zijn mijn dagelijkse

boodschappen;

goed en niet duur,

en  bovendien,                                                

dicht in de buurt.

                              © c.u.