Klaagzang

De jaren gaan nu toch behoorlijk tellen:

het rechter been werkt niet meer mee,

rug of armen zijn van onbuigzaam hout

en vroeger klom je in de hoogste toren.

Je leeftijd stoort zich niet aan statistieken

maar ‘t zicht wordt minder, je hebt ’t koud.

Bewegen moet je ,mag geen Stoelman zijn;

maak elke dag een ommetje door de wijk.

Of sportiever doe zo af en toe eens mee

aan een handbike battle, een rollatorrace

een scootmobiel – of rolstoelpuzzeltocht,

ergens op de Veluwe met mooie prijzen.

Stijve spier krakend bot zijn er niet in tel,

gaaf genieten in zo’n Wildpark is het wel.

©c.u.

Geretoucheerd

Met dit gedicht geef ik je nu een nieuwe jas

voor onze liefde in de najaarsregen

en met de bittere kou een wollen das

de jaren kunnen er dan beter tegen.

Jij was dat meisje van de overkant

zelfbewust jong en nogal bijdehand

zonneklaar dat je er zo mocht wezen

met jou zou ik zeker alles gaan beleven.

Onopgemerkt heb ik je analoog genomen

om later nog eens bij je weg te mogen dromen

doch ik vergat de sterkte van het morgen licht.

Nu ik je geduldig digitaal en eigentijds bewerk

wordt je silhouet oogstrelend zacht en sterk,

hervind ik dat vrolijke hier ben ik dan gezicht.

©c.u.

ze reed alleen de verte in

                  

                       

Het dorp  en de verte

De straten waren stil en onbesproken

en bomen stonden zwijgend langs de kant.

Wat was er spannend in het achterland

dat er bloot en open lag onafgebroken!

Het land waar ik ontwaakte voor het eerst:

zo werd het door de fotograaf genomen.

De lens vertekende de straat met bomen,

een meisje op haar fiets, de herfst die heerst.

Een ansicht waar veel verte werd gevangen.

De straat waar ik m ’n prille liefde kreeg,

’t was er nog zo onvoorstelbaar ruim en leeg.

Een weg waarop je nog alles kon verlangen;

het einde was omgekeerd een begin

en het meisje ze reed alleen de verte in.

Voet aan vaste wal

Ooit heb ook ik wad gelopen;

dwz. gestruikeld en gekropen

onder een wijde zilte lucht

vervuld van water wind en wolken

met vogels zwevend bij de zon.

We waren met een club van tien

en een van hen was Ibbeltje.

In haar natte truitje prikte

zo heel pikant dat tepeltje

Terwijl ik steeds met mijn enkels 
zwikte, heb ik al die moeizame uren

alleen haar donkere ogen gezien

daar ergens voor mij op het wad

met vogels in de zon en zoveel
dat ik toen graag zeggen wilde.

Liefde verklaren tussen Pieterburen

en een eiland op de verre horizon

hoe toch in godsnaam deed je dat

misschien namen we daar
de boot en kregen tot slot
op Vlieland voet aan wal 
waar ik 't haar zeggen kon.