Sein op rood

Er mag dus niet van mij

gehouden worden zei ze

‘t moet nu afgelopen zijn;

het bloemenmeisje van

perron 7 waar elke dag

m’n reis eindigde en begon.

Eens zat ze in dezelfde klas

de tijd dat alles nog zo mooi

 en ook onvoorspelbaar was

‘t bloemenmeisje bij de trein

die vertrok van het 7^e perron

Vroeg in de morgen begon

daar haar snijbloem- leven

maar niemand mocht meer

had ze me zakelijk uitgelegd

wat kwam er van ons terecht

Misschien kon een storm nog

Als toen wat vertraging geven

ging er weer een wissel om en

schonk ze ‘t sein van lentegroen.

©c.u.

Vanavond is de stad weer iets rijker

Zes gedichten; een  willekeurige keuze  uit  36 gedichten van 6 tieners  verzameld in de bloemlezing :De Rijkere Stad

Ik hol nu

naar de rivier

zo onhoorbaar

snelstromend

dichtbij

en waar

aan de oever

de veerman

weer niet

op me wacht.                  ( Marco)

Slaperig, nauwelijks uit bed

Snakkend naar je eerste sigaret

Haast je je door de gangen

Beheerst door een hartstochtelijk verlangen

Naar die goede, oude school.               ( Eric B)

Oneindig

beklim  ik

de ladder,

reikend

Zwak

uiteindelijk

zak ik

door de brug

Maar m’n val

wordt gebroken

door m’n geheugen.  ( Tim Erik v. P.)

Doolhof

En telkens weer denk ik:

Ik ben er

en telkens weer blijkt

dat ik me vergis.

Telkens weer blijkt

dat ik voor een raam sta

en niet voor een  deur.

Ik zie wel de bliksem

maar ben haar niet.

Ik zie wel de storm

maar voel haar niet

Ik zie wel de maan

 maar ze kust me niet.

Want telkens weer blijkt:

Ik sta voor een raam

en niet voor een deur

Ik sta voor een raam

 en kijk toe.            (Petra de B.)

Samen

jouw kamer

kaarsen doven

Een drankje

Rolpatroon

Lichte angst.

Muziek!

Romantiek?

Je moet me geloven

Voorlopig

duurt vriendschap

’t langst               (Marianne W.)

Musical ‘81

De regen

deed de stormende

vlagen van geluk

van me afstromen

zodat ik niet barstte.

Alleen binnenin

bleef een verdraagzaam

maar intens gloeiend

gevoel van eenheid,

tevredenheid

en de regen

kletterend in het ritme

van de na deinende muziek

in m’n hoofd.

De regen

ze verborg m’n tranen.      (Ruby H.)

het liedje van de rozen

Haar witte bloemen hadden de geest

gegeven: het was wel mooi geweest.

Wat bleef; een geur aan eerder dagen,

de tijd van onuitgesproken vragen.

Vergankelijkheid in een vaas geschikt

Het verlangen dat haar wonden likt.

Eens was diep herkennen nog ’t meest

een ingetogen en aandachtig feest.

Ze zat voor hem op school en de rozen

van haar witte trui schenen als de zon.

Waarom had het lot toch haar verkozen,

wilde het samenbrengen wat niet kon.

Zij verlangde steels naar ’t verre licht,

hij dacht aan zijn levenslang gedicht.

©c.u.

voor F

Schipper mag ik overvaren

want ik wil naar de overkant

het is het oude liedje

daar pluk ik een vergeet-me-nietje

schipper ik moet naar een ander land

schipper kan ik overvaren

de zee is er zo diep

en omdat het leven tegen liep

hou ik me voor de mal

dat het beter is op de andere wal

schipper zal ik overvaren

je hoeft niet met me mee te gaan

ook alleen kan ik de narigheden aan

maar wil je me toch vergezellen

ik zal je mijn verhaal vertelllen

schippertje eens moet ik naar de overkant

en ga jij naar een ander land

daar spreken ze geen enkele taal

en lezen ze misschien geen krant

denk dan aan mijn verhaal

waar je dan ook bent

als je me herkent schippertje

aan iets of iemand of

een heel klein

snippertje

c.u.
( foto van muurschildering Toon Tieland op een flat in de Kruiskamp in Amersfoort )

kikkertragedie

Deze kikker onder het dikke ijs

kreeg nooit z'n verdiende ereprijs

omdat hij wegens een strenge kou

bij de jaarlijkse kikvorsen triatlon

die hij gedoodverfd even winnen zou

opeens niet verder zwemmen kon.

Toen daarbij zijn kikkerlijf bevroor

de kilte gemeen in zijn billen kroop

drong het langzaam wel  tot hem door

dat onder nul de afgang hem  besloop

Gelukkig stond daar juist een fotograaf

die dacht een ijskikker dat lijkt me gaaf

en met zijn aftandse canon powershot

vereeuwigde hij ‘ t droef trieste kikkerlot.

en de kikker verstijfd in het koele  ijs

kwaakte nog rillend:’ ik ben van de wijs,

van m’n leven zal ik zo nooit de finish halen

potverdriejandorie,  is me dat toch  balen.’

©foto r.u.

Binnenpark Buitenpark: Ode aan de Paddentrek

Binnenpark Buitenpark: Ode aan de Paddentrek: "Elk voorjaar trekken wij er op los als gekken,wij willen de vrouwtjes o zo graag ontdekken.Met een b..."