Een slaap les

tekstverklaring slaapverwekkend

Een slaap les

Het was een dag waarop het maar niet licht wilde worden. De bel voor het eer­ste uur klonk. Leerlingen kwamen zijn lokaal in en zochten hun plaats. Sandra Baars deed 't licht aan.

Mulder zei:’ Jongelui en Beste kinde­ren, als jullie  nu eens  een keer echt stil willen worden , kun je als je goed luistert, horen wat er in an­de­re loka­len ge­beurt.’

Het werd stil­ler dan stil.

Uit 't lokaal van  zijn collega  geschiedenis klon­ken gedempt his­tori­sche kre­ten.  In het do­mein van Herr Deuts­chland waren de beruch­te voorzet­sels van de derde naamval te horen. Ergens in de verte werd ge­scholden, met een deur ge­smeten; de wiskundedocent had z'n eer­ste pupil verwij­derd. Een tijdlang bleef de klas  op  het vreemde verzoek van hun leraar zo luisteren naar  die verre geluiden ‘ Sandra, ’ zei hij tenslotte, ‘doe het licht uit, 't is te vroeg  om les  te geven, we gaan sla­pe­n!’

Op slag was 't don­ker, nacht bij­na.

‘Zo, maak het je maar  eens gemakkelijk; ga  lekker met je hoofd en armen op je tafeltje liggen, schuif je boek en schrift maar aan de kant! We gaan een poosje slapen­’

Marieke giechelde, maar deed wat hij wou. Het duurde even voor ze be­sefte dat  haar leraar 't meen­de. Er klonk surro­gaat -gesnurk­ en men keek of ie­der meespeelde. Sommigen knepen stijf hun ogen dicht Anderen gluurden wat verbaasd rond. 

Na kor­te tijd heerste er een diepe rust, stilte waarvan een le­raar slechts dro­men mag. Uit lo­ka­len hoorde je  verre gelui­den, samen sla­pen kreeg ­zo een andere di­mensie! .In alle klassen brandde licht en in lokaal 7 was het vreemd donker. Conrector Verpalen die over de bovengang  ging, dacht waarschijnlijk dat  het lokaal leeg was en kwam geen poolshoogte nemen.

En zo bleef het stil in de klas tot Olaf zei:’ Meneer, moe­ten we nog langer slapen!’ ‘Wou jij soms huiswerk ma­ken!’  Nee, dat wilde hij niet, de rust kwam terug met 't zwakke leven van ver­re en nabije loka­len.

Buiten begon 't te sche­me­ren; hij pakte een boekje, ging bij 't raam zitten en begon  voor te lezen iets van de Vlaamse schrijver Karel Jonckheere; ‘Kinde­ren met krekelstem’, een lang gedicht over school­kinderen in Servië, die bij 't aan­breken van de dag, na een lange nacht in school, door Duitsers gedood wor­den.   

En  terwijl het buiten langzaam lichter werd las hij voor  die passende indruk makende re­gels:… ‘ naar een verhaal luisteren kinderen, zeven, honderd, duizend. Ze zijn er eens geweest. Die nacht.’ en verderop de zinnen :’de school ­plicht ont­waakt uit dui­zen­den ogen, de les die je van­nacht hebt geleerd moet je echter voor morgen niet kennen, voor allen be­gint de grote vakan­tie,  straks speel je in de eeu­wig­heid. Dag kinderen met de krekelstem.’

De bel ging, 't verhaal was uit!­ Een andere klas kwam; dikke meisjes en lange jon­gens: een af­grijselijke her­rie. Ze wilden alle­maal tegelijk naar bin­nen;. Bij de wisseling van de les stond aan de over­kant van de gang de trage, f­leg­matie­ke Herr D. over zijn naam­vallen na te den­ken.

©c.u.