Een plattegrond van de klas

en moeten ze dan aan het wandrek ook creatief bezig zijn...

Het was het laatste uur voor de middagpauze. Er bivakkeerde een nieuwe klas voor zijn neus. Ver weg achter in de linker rij verscholen door twee meisjes zat een langharige forse jongen. 

‘ Zit jij daar wel goed?’ Mulder wees. 

‘ Ja meneer, hoezo!’  

 ‘ Jij bent daar  op de laatste bank weggekropen en denkt zo die man  ziet me niet. Heb je iets te verbergen?’ 

‘ Nee, meneer Mulder.’ 

‘ Hou je niet van ogen in je rug. Hoe heet je?’ 

‘ Frederic. ,meneer en ik snap het niet.’   

Mulder schreef de naam op. Hij had een plattegrond van het lokaal gemaakt en moest weten hoe de leerlingen heetten en welke plaats ze kozen.

‘ Hoe is je achternaam?’ 

‘ Keulmans, meneer!’ 

‘Heb je liever geen mensen achter je. Jij houdt  graag alles onopgemerkt in de gaten. Je dacht, Frederic jongen, ik ga zover mogelijk van die leraar af zitten.’   

‘ Nee meneer Mulder.’   

‘ Helemaal fout, jongeman Ik zit hier op een hoge kruk achter mijn lessenaar en als ik opkijk, zie ik jou het eerst, want ik kijk over de lui heen die vlak onder mijn katheder wonen.’ 

De meisjes voor Frederic giechelden en fluisterden.  Hun achterbuurman keek geïrriteerd met een blik van; wanneer stopt die man nou met dat gezeik. Hij zei: ‘Ik zit prima, meneer Mulder.’ 

‘ Daar vooraan links bij het gang raam, is een betere plek Frederic, dat is mijn dooie hoek. Wanneer ik de klas inkijk, zie ik niet wat er gebeurt.’ 

Mulder wees naar de bank bij de deur voorin die nog leeg was. 

' Toe maar daar  mag je van mij wel naar toe verhuizen.’ 

In de klas werd onrustig gelachen. De jongen schudde zijn hoofd. Mulder keek rond, het werd stil. 

Hij ging verder met de klasse plattegrond, wees jongens en meisjes aan en noteerde namen. Dat nam veel tijd. Van lesgeven kwam niet veel. Een kwartier voor tijd besprak hij nog iets met verbindingswoorden, voegwoorden en vaste voorzetsels. Toen de bel ging gaf hij op de valreep nog huiswerk op. Opgelucht haastten zich de leerlingen het lokaal uit, naar huis. Ze hadden de rest van de dag vrij. Hun leraren hadden in de middag een speciale docentenvergadering.

En dus zat Mulder met zijn z’n collega’s na de grote pauze in de aula van de houten nieuwbouw ergens naast de oude onder architectuur gebouwde  School.  De tafels en stoelen stonden er waaiervormig opgesteld met als speerpunt vooraan een stoel voor Rector Schar, Conrector Verpalen en Pijlman van de administratie die notuleerde. 

Het onderwerp was taxonomie. 

De schoolleiding wou meer zicht op  wat er in de klas gebeurde, hoe de kinderen iets werd bij gebracht en wat er zich in het lokaal afspeelde. Kortom ze  hadden graag grip op wat een docent zoal uitspookte. Een leraar moest niet zo maar iets doen. Hij diende zijn gehoor vooraf duidelijk te maken waarom het ging, wat voor nut het had en leerlingen hoorden zich trapsgewijs iets eigen te maken. Daarbij ging het achtereenvolgens om verschillende zaken zoals; herkennen en weergeven( het zogenaamde na-apen), begrijpen, toepassen, analyseren en het scheppen of creëren van iets nieuws en tenslotte het evalueren.. Schar en Verpalen behandelden en bespraken beurtelings de diverse onderdelen. Vanzelfsprekend kreeg het personeel een uitgebreide informatiemap .

Aan de achterste rij van aaneengeschoven aulatafels had Mulder zich geïnstalleerd,  geflankeerd door Jenny van Frans en Paul van Dril van Maatschappijleer en daarnaast dan Wilfried de man van de Vrije Expressie en de Kunstzinnige vorming ( tekenen  dus). Ze gaven elkaar briefjes door met opmerkingen en grappige schetsjes. 

Paul schreef; vraag Verpalen eens hoe hij die taxa-dinges toepast bij gymnastiek, gaat ie  eerst uitleggen waarom ze wandrek-oefeningen doen en moeten ze bij bokspringen  of zitvoetbal ook iets nieuws  creëren!. 

Wilfried maakte spotprentjes van Pijlman die met een dictafoon zat te hannesen. Kortom er werd geklierd en Schar en zijn adjudant hadden daar weinig zicht op want voor hen stonden verspreid pilaren die het lage dak van de aula ondersteunden.

’s Avonds na die enerverende les- en vergaderdag bladerde Mulder  voor hij aan zijn achterstallige correctie begon, nog wat in het taxonomiemodel van Bloom en De Block en schoof de map toen in een bureaula. 

Hij zocht nog weer naar de brief die de Vlaamse schrijver Karel Jonckheere hem geschreven had toen hij het gedicht ‘ Kinderen met Krekelstem’ op school wilde behandelen.. Het epistel met  een haast onleesbaar kriebelhandschrift bleef echter onvindbaar. Wel had hij opeens een stapeltje oude vergeeld stencilwerk in handen. 

De titel luidde:’ Herinneringen van een politiek gevangene uit zijn celleven en omtrent zijn wegvoering naar een strafkamp in Duitschland en zijn terugreis naar zijn woonplaats.’  Mulder rangschikte   het twintigtal  velletjes waaruit het document bestond en begon te lezen: 

‘ Kees Luimers, geboren 21 April 1908, commies ter Provinciale Griffie van Groningen, wonende te Oosterhoogebrug. Bewoner van cel 24 in het Huis van bewaring aan de Hereweg vertelde. Gedurende de laatste week van ons celleven waren we met z’n vijven; Albert Brokken, Arie den Ouden, Freek Waldhoorn , Job Soepboer en ondergetekende. Onze cel was 4 m lang en 2.60 m breed. Er bevonden zich in: 5 stroozakken, 1 opklapbare tafel, 1 hoekkast, 1 niet- opklapbare krib. Bovendien een kruik met water, een emmertje voor het vuile water en 1 emmer te gebruiken als WC. Om de beurt kon er worden geloopen. De vloer van de cel was van beton, zoodat onze schoenzolen gauw doorgesleten waren……..’ 

 Mulder bleef lezen, vergat de tijd. Van het nakijkwerk voor school kwam zo niks en ongetwijfeld zouden morgen Jurgen, Marieke en Geert hem aan zijn kop zeuren:’ Meneer Mulder wanneer hebt U nou eens onze opstellen nagekeken!’ En hij zou dan weer een geloofwaardige smoes moeten verzinnen.  

c.u  

een  verhaal  van ' Uit de Verste Verte