In blijde verwachting

Mijn poëzie las ik al eens voor bij de  buren

zo stond ik in ’t leven vaker voor snoeihete

 vuren. Ze hadden dat van de man zo solitair

op nummer 8 of 9 nu niet direct verwacht.

Die hield toch duiven waarvan je de veren

soms in het rond zag stuiven.  Hij lachte

wat verlegen maar alles wat je ziet, hoort,

voelt, komt uiteindelijk door jou. De ander

registreert op ’t netvlies, vogels, vleugels,

vlees, poten, ogen, poes van de overkant,

 jachtgeweer, schot hagel, duivensoep.

Hij declameerde gedragen: ‘Een dinosaurus

steekt over op ‘t zebrapad, een vlinder fladdert

digitaal langs de windmolens en wolken

van een verte. En ik heb m ’n vrienden op

donderdag gescheiden netjes bij de weg

gezet, vriendinnen zijn eerder gerecycled

voor duurzame goedkope nieuwe energie

‘t Is kerst ‘t wachten is nu op de slimme meter.’        ©c.u 26-12-‘15

Knijpkat en Kruimeldief

Hoe geef ik digitaal watermeterstanden door
spreek foutloos het bandje in van de receptenlijn
vergeet mijn scheerapparaat kruimeldief
of handstofzuiger aan de oplader niet
komen online dingen in mijn winkelwagen .

Maar wat beter nieuws een oud-leerling geeft
vol zorg poëzie uit ‘Alles over de schepping’ en
‘Nu nooit meer’, zijn Verzameld werk, dicht
over: Toen, Bosgeesten, Hollandse verten, een Zondags-
wandeling, een Limietpaal,weet van de Prins geen kwaad.

Dus koop ik nieuwe inktpatronen omdat de jet-
kleurenprinter droog staat waag me zelf aan
versificatie, buiten zijn de velden effen groen als
laken zelfs geen weegbree, zuring, knoopkruid of
madelief groeit nog in ‘t gras, mijn leerling van destijds;
hij spreekt van lenteboomgaarden en doorkijkjes,
windstreken, verlaten uiterwaarden, geknakte boter-
bloemen met een volle glasbak in stromende regen.

Voor dat alles moet ik op pad slecht ter been als ik ben
maar gelukkig zie ik in het huis- aan- huis magazine dat
de super Albert H. op z’n oudere klanten letten gaat.
Komt dat goed uit want ik ben warrig en verstrooid,
knijp de kat in ‘t donker, zie het bos niet door de bomen.

©c.u. 16-12-‘15
illustratie Wilfried de Boer

Vriendin van eens

Ooit kreeg ze mijn nummer

ergens moet ze het wel hebben

hopelijk voldoet haar beltegoed.

Denkend aan de dagen

dat we nog niet elektrisch

door de wereld en het landschap

zonder ongeluk naar school toe fietsten

zoek  ik achter laptop en pc

tot in de verste uithoek

van het internet op haar naam

en fantaseer over haar gezicht

hoe dat was en is of het de tijd in redelijke

herkenbaarheid heeft doorstaan.

Inspecteer dan tegen beter weten

het display van mijn mobiel stuurde

zij een sms-bericht misschien meldt

de inbox een vergeten gesprek.

Zo trek ik een narrenschip langs

het jaagpad van mijn dromen.             ©c.u. 15-12-’15

Biljarten

Vaak gaan mijn gedachten naar vroeger

ik ben toch in hoofdzaak een homo nostalgicus

mijn vader- hij zou nu al over de 100 zijn-

had eertijds  een tankstation annex koffiehuis

 een chauffeurscafé met biljart avant la lettre.

Dat balspel mocht ik van hem zeer beslist

niet spelen dat  suffe zoontje van hem

 was verstrooid  onzeker trilde met de hand

stond  wat wankel onvast op zijn benen.  

Stel je voor ‘t groene laken ging stuk

de keu verloor zijn pomerans de stok

kon breken of 1 van de 3 ballen sprong

uit de band. Nee voor een kunststoot,

vrij spel, caramboles gaf hij geen kans.

Mijn onverbiddelijke vader hij moest  eens zien

’t  klikken en scrollen, hoe lenig zonder hinder die jongen

zich later surfend in elke uithoek van wereldwijde web

bewoog al kwam hij daarbij natuurlijk niet op tinder.

En toch oudere vrienden gaan nu samen een avond

biljarten en ik sta er buiten ben slecht, zelfs in darten

mis het geluid van tikkende ballen dat blokje voor

’t krijten de stootstok die zacht in je handen glijdt.                    ©c.u 13-12-‘15

   

Voorlichting

Met de L. de chocoladeletter die me

per post verkruimeld begin december

gebroken werd toegestuurd

zat ik aanvankelijk in m’n maag.

was ik niet echt tevree mijn naam

begon  al ruim 80 jaren met een C.

doch een dag later las ik dat in cacao

Epicatechine zat een werkzaam spul

dat beslist goed voor lijf en leden was.

De columnist wiens naam ik nu kwijt ben

schreef dat ´t hier geen kwaal of fantasie betrof

gingen er geen agressieve ziektekiemen of anti-

oxidanten met argeloze consumenten aan de haal.

Nee in heel het pure chocolade alfabet zaten

royaal flavanolen die waren oergezond je kon ook,

-misschien goedkoper-, thee drinken en een appel tje

schillen of twee paaseitjes per dag verorberen

daar zaten dan weer diezelfde bouwstenen in zelfs

het kleinste bloedvat  bleef er lenig en soepel  van.

Nu snoep ik straks dus naar hartelust vol overgave  Kerstkransjes

en flikken – van die chocoladeschijfjes-maar alleen

bitter en puur want  wit en melk- is nep bedrog

 gesjoemel uit den boze op de koop toe en te duur.          ©c.u.   12/12/15

Tegenslagen

Tegenslagen

Van alle plekken waar ik ooit

uit eigen werk voorlas zou dit

toch wel de vreemdste plaats

moeten worden...... de voorstelling

was gepland in een leegstaande

plantenkas dat leek toch pikant.

Rijm, ritme, alliteratie naast wat

verweesde bloemen waar vroeger volop

de bonsai ligustrum, sedum, aloë vera, zamia,

’t citroenboompje of sterretje van Betlehem groeiden.

Echter het was er niet warm genoeg.

Wat  wil je  ook die laatste weken van december!

Wel stond een kleine luchtkachel vergeefs

te blazen  maar wat heb je aan gedichten

wanneer je jas aan op houten stoelen

zit te bibberen van kou en bovendien Poëzie

heeft een eigen houdbaarheidsdatum moet

op juiste temperatuur onderkoeld worden gebracht.

En ook gedichten houden niet van harde woorden

en lawaai daarom zochten wij open podium

in de woonkamer van een verlaten op afbraak wachtend huis

traden er voor het voetlicht en versregels

in alle talen kregen ruimschoots applaus.                ©c.u.       11-12-’15