Ansichtkaarten

Ruim honderd kilometer naar het noorden zat diezelfde Karel op een gevangenisbed te piekeren. Hij was voor verhoor uit zijn cel geweest.  Op de werktafel van Inspecteur Spekman lagen drie vakantiekaarten. 

Hij en rechercheur Bakker wilden een verklaring. Ze meenden dat de geadresseerden contactpersonen  van Mosterd waren en  dat hij met die ansichten  berichten stuurde. 

Zo op het oog onschuldige zinnetjes als: ‘het wordt hier steeds warmer, het weer houdt zich goed, ze zijn lijkt het, toch gevonden en groeten ook van Kees.’ konden, andere informatie bevatten. 

Als afzender stond er Corrie, dat was  natuurlijk een schuilnaam. 

Misschien heette hij voor ingewijden Kees, bestond  Corrie helemaal niet en dat Kees tussen haakjes was geraffineerd.

Hij vertelde hoe hij die vakantiekaartjes meegenomen had in een ijssalon op  Vlieland, waar een jonge vrouw ze schreef en vergat. Hij  nam ze mee om voor haar te posten. Er zaten weliswaar nog geen postzegels op. 

Onderweg was er niks van gekomen en hij wou  in Loppersum bij een postagentschap zegels kopen en de ansichten op de bus doen. En daar was hij, zoals ze wisten, op dood spoor geraakt. 

Op de vraag hoe die ijssalonbezoekster er uitzag, kon hij alleen maar  zeggen dat ze  een middelbare stevige vrouw met donkerblond haar was. Hij had haar nooit eerder gezien, en die vakantiepost in een opwelling meegenomen.

Spekman liet de drie kaarten door z’n handen gaan, alsof hij bij ‘t klaverjassen troef in handen had, las hardop langzaam namen en plaatsen: Andrea Haverlach  Wiekslag Amersfoort, Jan Spaander Hoofdstraat Apeldoorn en Lidia Speelman Molenstraat in Twello. Hij keek zijn arrestant onderzoekend aan: ‘Gaat er geen belletje rinkelen?’

Die man kon  je toch niet serieus nemen. Hij was in de lach geschoten.

Bakker die al die tijd gezwegen had zei: ‘ ja lach maar, we zullen de adressen controleren en het handschrift laten onderzoeken.’

Een van de vele agenten die af en toe in en uit liepen,  bracht hem weer naar de cel.

Nu zat hij  na te denken over dit politiegekkenhuis waarin hij verzeild was. Met zulke mannen was het uitkijken, straks kwamen ze ook nog met een of ander sluitend bewijs op de proppen.’

Enfin hij moest het maar van zich afzetten. Hij pakte ‘Lost Horizon’, zocht waar hij gebleven was, begon te lezen……….

Na een tijd was er sleutelgeluid bij de celdeur,  Agente Geeske kwam binnen. Die kwam de ontbijtspullen halen, terug van verlof dus, vanmorgen had die knorrige agent hem zijn eten nog gebracht. 

Ze wierp  hem een plastic zak van V&D toe. ‘Hier is dat nieuwe ondergoed, heb ik gekocht, Jansma had er geen zin in. Karel stond op,

‘ Moet ik even passen of het de goeie maat is?’

Ze bekeek hem van top tot teen en lachte

‘Hoeft niet, zit precies goed, zie ik zo wel, succes ermee!’

Ze pakte het dienblad, liep naar de deur, draaide zich om en knipoogde.

©c.u.

 vervolg van   Radijs en Mosterd