Een bad in de winter

Zijn tent stond met de voorzijde naar de Waddenkant aan de rand van de camping. De morgenzon wierp haar vriendelijke licht onder de luifel. 

De primus snorde en in het steelpannetje spetterde de goedkope margarine die  hij met een paar harde bolletjes, croissantjes, wat eieren en een pak melk in West gekocht had.

Natuurlijk had hij een krant meegepakt; De Terschellinger, een nieuws en advertentieblad, uitgegeven door de Eilandpers. 

Hij las iets over Ringsteken te Water en in het Meertje van Hee was zwemmersjeuk veroorzaakt door een parasiet die op de bekende poelslakken voorkwam. 

Bij aanraking met de huid veroorzaakte dat beestje zwemmersjeuk. Uitgezette baarzen en zeelten die dol op de slakken waren, aten  gastheer en parasiet op. Zo was er een oplossing voor die zwem- jeuk gevonden.. 

Karel dacht aan zijn tijd als beginnend verslaggevertje op de Veluwe. Hij zag de ijswater- zwem activiteiten van die gestoorde notaris uit Epe weer voor zich.

Over de dikke ijslaag in het zwembad zwierf toen voor de wind de neerslag van wat lichte sneeuwval.  Karel stampvoette op en neer over het beton bij de hoge duiktoren. 

Hij keek het bad rond. Alles wedijverde in verval: duikplanken, kleedhokjes, een bekisting om het zoneiland in het midden, de palen op de grens met het diepe en zelfs  de veranda, het pronkstuk van het hoofdgebouw hing scheef.

Uit die richting zag hij weer de wrevelige Marten Bijsterveld komen met een lang gesteelde bijl op z’n schouder Na een schuwe groet stapte de tuinkabouter van notaris Verhul op het ijs en schuifelde naar het midden en begon verwoed in de ijsvloer te hakken.

De oude  notaris uit Epe wilde zijn eerste winterbad nemen en net als ieder jaar moest het Noord- Veluws  Nieuw en Advertentieblad een verslag en een foto van dit idiote gedoe. Het was altijd hetzelfde liedje.   

Over het waarom van  dit ijsritueel verklaarde Verhul steevast dat hij door zomer en winter te zwemmen z’n lichaam rein, gezond en zuiver dacht te houden en dat had die ouwe snoeper wel nodig meende Karel want er werden gekke dingen van hem gezegd.

Bijsterveld hakte een wak in het ijs, Verhul  dribbelde van de kleedcabines in een badjas naar het gat, sprong, verdween even onder het ijskoude water en kwam  blazend boven. Als Marten hem nou eens een hengst met die hakbijl verkocht.  Dan gleed zijn werkgever terug onder het ijs en kraaide er verder geen haan naar. 

Zo had je eindelijk eens een pikant verhaal in het streekblad. Maar er moest natuurlijk geen bloed vloeien. Dat waren maar rare gedachten van een krantenman Die stond er met zijn neus boven op te kijken dus kon het feest niet doorgaan. 

De notaris hulde zich weer in zijn gestreepte badjas en sprintte naar de uitgang waar zijn auto, een Dodge of Chevrolet V8 van net voor de oorlog, met chauffeur klaar stond.

‘Zo dat was dat,’ bromde Bijsterveld tegen Mosterd . Hij zag er ongelukkig uit.  Voor hij bij de notaris  kwam was hij spoorman in Heerde geweest. Dat had hij beter kunnen blijven.    

Een  ongeluk met twee Stoomtreinen tussen H. en W.  echter was hem zwaar aangerekend. Het sein tussen de zeep- en de koekfabriek  deed het zomaar niet. Ze moesten een zondebok. 

Er werd gezegd dat hij met zijn spiegelei op een steeltje de machinist van de trein te vroeg het sein tot vertrek had gegeven.

Nu had die gewiekste notaris hem in z’n macht, liet hem vrij wonen, betaalde de muloschool voor Ciska, z’n dochter . In ruil daarvoor kon Marten rotklusjes opknappen  en vaak moest Ciska in het grote huis  Verhul met iets vaags helpen.

Mosterd bladerde even wat in zijn notitieboekje; hij wist het wel weer. 

Correspondent  was een makkie, weinig eervol;  een verslagje van een raadsvergadering, voetbal uitslagen, duivenberichten en predikbeurten doorgeven, dat was het wel zo ongeveer. 

Er gebeurde toch nooit wat in die achterlijke dorpen.

vervolg van http://binnenpark.blogspot.nl/2015/02/eilandentrip.html