donderdag 13 januari 2011

De oude speelplaats



Memento

Het kleine schoolplein steek ik over
maar dan een halve  eeuw of langer
terug tot aan die beek waar ik mij
met haar betover, genesteld achter

‘t Hoge Duin leerden we er rekenen
of schreven iets. Telkens als de wind
eens aflandig  op haar schreden keert,
fijn duinzand in m'n  schoenen muist,

trekt zij zo de droom, een zee in schelpen.
Natuurlijk dat straatje kun je nu kopen;
een Panorama Mesdag voor ons twee.

Stap over drempels heen niet steeds erop:
gedachten nemen steevast oude wegen,
haar kom er je na geen bocht meer tegen.

©c.u. 
Er stonden ruim 12 prunussen op het plein, nu is er nog maar eentje, de school en de speelplaats ze zijn er sinds kort niet meer

7 opmerkingen:

Zelfstandig journalist Antwerpen zei

De herinnering blijft en is dus waardevol.

Unknown zei

maar he herinnert je niet hoe het echt was, je herinnert je en herinnering, las ik ergens( ik meen in de Heimweefabriek!)

Ron Roelandt zei

Mooi, Cor. Ook je commentaar bij ZJ, je herinnert je een herinnering. Klopt redelijk, volgens mij. Maar daarachter zit toch steeds weer het origineel.

Unknown zei

maar....Ron dat wordt dan steeds onbetrouwbaarder en bovendien is je geheugen selectief; een mens herinnert zich gaarne de leuke dingen

JAGER zei

Wat moet je zonder herinnering.Mooi

Annette zei

leuk om eens over na te denken
en een fotografisch geheugen
is lang zo zacht niet (denk ik)

Ah ik vind de reactie terug!

Annette zei

Prachtig gedicht, zeg ik nu.
En bijna alles wat verdwijnt is triest met name bomen!