Van stille liefde
Wat stuur ik jou voor Valentijn dit keer:
mijn hart of die kaart met rode rozen
waarvan je ik wie weet waar zult blozen
maar mogelijk leef je al lang niet meer.
Oké het is hier heus niet alle dagen feest
en het glas met beaujolais is wel bijna leeg.
Het idee dat je ergens mijn woorden leest,
ontroert me want de pen trilt als ik beweeg.
Ik sukkel: de handen doen niet wat ze moeten.
Jij zal best wel veranderd zijn behalve rondom
je ogen en je mond; die optocht van je sproeten.
Na al die lange jaren vraag je vast waarom
stuurt hij me nu pas met Valentijn de groeten:
altijd kwam de post als onbestelbaar weerom.
©c.u.
© illustratie:Wilfried
6 opmerkingen:
Je moet geluk hebben op zo'n dag. Mij is ook nog nooit iets romantisch overkomen.
Een keer een prachtige bos bloemen, ik maar piekeren. Pas vijf jaar later kwam ik erachter dat ze van een buurman waren geweest.
@Zelfstandig journalist Antwerpen:je antwoord past ook wel bij dit nieuwe gedicht.
@Antoinette:ik heb het vers veranderd en je opmerking komt nu raadselachtig in de lucht te hangen
Mooi gedicht ! Maar Valentijnsdag ? Nooit iets van gemerkt...;o)
een sonnet voor Valentijn, meer moet dat niet zijn ... ;-)
...en daarna weer over tot de orde van de dag
Een reactie posten