Bordeelsluipers

In mijn leven heb ik veel frustraties gehad. Een daarvan had met schoenen van doen. Mijn broer, zussen en ik kregen goedkoop en weinig gangbaar schoeisel. Wij liepen vaak op afdankertjes.
Mijn ouders waren ziekelijk zuinig. Die hebbelijkheid was een erfenis uit de oorlog. Overal werd op beknibbeld. Kleren werden voor een prikje aangekocht en eindeloos opgelapt. De eerste colbertjes en lange broeken die ik kreeg, zagen er niet uit!
Mijn schoenen waren te klein en buiten model. Een gevolg van dat ruimtegebrek was dat mijn kleine tenen in de loop van de tijd krom naar binnen groeiden. Ze kropen half onder de wat grotere teenbuurman.
Voorts bleven mijn voeten te klein en rudimentair. Mijn schoenmaat is blijven steken op de grens van de grootste jongens - en de kleinste herenmaat, een niemandsgebied waarin moeilijk iets geschiktst te vinden was. De aankoop van een passende schoen is voor mij altijd problematisch gebleven.
Mijn ouders kochten dus schoenen voor ons als het echt niet langer ging en in de winkel hadden wij geen cent in te brengen. Ook toen ik al op de Groninger kweekschool zat, op een leeftijd dat sommige vroegrijpe buurjongens uit het dorp al een gezin gesticht hadden, gingen mijn vader en moeder mee schoen - shoppen in dorp Haren en beslisten wat er aan de voeten kwam.

Toen ik aan het eind van het tweede kweekschooljaar weer eens over pijnlijke voeten en eksterogen klaagde kwam m ’n vader een paar dagen daarna met een paar halfhoge schoenen aanzetten. Waar hij die vandaan had, werd niet duidelijk. Het waren lichtgele brede korte dingen. Bruin kon je ze niet noemen. Er zaten spekzolen onder. De teenruimte was goed. Ze waren zelfs iets te groot. Daar mocht ik blij mee zijn, zei pa. Dat was ik niet. Ik had ’t idee dat iedereen van kilometers afstand kon zien op wat voor monsterlijke schuiten ik rond kuierde.
Niet geheel op mijn gemak fietste ik de week daarop naar Groningen. Als de trappers ronddraaiden schuurde de rand van de rechterschoen telkens tegen de onderkant van mijn enkel.
De schooldag werd geen succes. Tijdens de les was ik met mijn kop bij mijn voeten. Na het derde uur kregen we Duits bij Mondeman. In de gang ernaar toe gaf Kees Overwater mij joviaal een schouderklopje en sprak: ‘ Mooie meidenschoentjes heb jij aan. Dat lijken wel bordeelsluipers, weet je dat! Zo noemen ze bij mijn broer op de zeevaartschool die dingetjes.
' Je bent gek,' zei ik.
Hij lachte.
De rest van de dag zat ik in zak en as met de vrees dat Kees, de klasgenoten op mijn nieuwe voetwerk attent zou maken.
Onder het naar huisfietsen om half vier bedacht ik een strategie. Voor geen geld wou ik het mikpunt van spot worden. Je kon er immers op wachten. Binnen een paar dagen zou de hele klas het over de bordeelschoenen van Mulder hebben.
De volgende morgen stopte ik daarom mijn oude schoenen in de fietstas. Onderweg, voorbij Helpman, verwisselde ik op een bankje in het Sterrenbos van schoen. Op de terugweg herhaalde zich die procedure; zo ging het voortaan. Thuis liep ik op mijn bordeelsluipers met spekzolen. Op school droeg ik m ’n oude vertrouwde afgetrapte, scheefgelopen, knellende schoenen. Zo kreeg het spreekwoord; ‘men moet geen oude schoenen weggooien voor men nieuwe heeft’, voor mij een wat genuanceerde betekenis. En gelukkig kwam Kees Overwater niet op het onderwerp terug.

©.c.u


(afb. uit een oude advertentie van begin '50)