Opeens krijg je wat naar je hoofd

Rumoer in vier mavo

Een boek en een multocahier vlogen  rakelings langs mijn kop, knalden tegen het bord en vielen op de grond achter mij.

Ciska krijste:’ en nou ben ik het zat.’

Ze gooide  haar tafel en stoel om en stoof het lokaal uit. De deur knalde.

Twee andere meiden stonden op, riepen;’ dan gaan wij ook!’

Opnieuw werd de deur ruw dicht gesmeten.

Het was een donderdagmiddag, het laatste uur. De rest van de leerlingen keek even op, maar werkte verder.

De projectielen die Ciska op mij afgevuurd had,  bleven liggen

We waren met een tekstverklaring bezig; een eindexamen opgave. De leerlingen moesten voorbereid worden op het felbegeerde mavo diploma. Leuk vonden ze dat niet’ Ze hadden gezeurd en tegengestribbeld.

‘ Meneer kunt U niks  spannenders bedenken. Het is zo saai, meneer!’

Op mijn kruk vanachter mijn hoge lessenaar keek ik op hen neer. Doodziek werd ik van dat gemekker.

‘ Ik  zit hier toch niet voor de klas om moppen te tappen', zei ik.

 Ze bleven mopperen.

’ Meneer, wanneer hebben we  zulke vragen en dat tekstgedoe later nou  nodig!’ vroeg Marieke en Sandra treiterde:’ Als ik straks ergens een baan heb, meneer, moet ik dan ook alinea’s samenvatten en open vragen oplossen en tegenstellingen kunnen aanwijzen?’

‘ Als je zulke dingen niet kunt, Sandra, dan haal je het diploma niet en dan mag je alleen maar vakken vullen of achter een kassa zitten.’

Dat was het moment dat Ciska met grof geschut begon en mij met haar studiemateriaal bekogelde.

Ik keek eens naar haar leerboek en werkschrift die achter me op de vloer lagen en bedacht dat ik de dames misschien toch een tikkeltje  gekwetst had met  cynisme.

De bel ging.  Vier mavo ging. Iemand raapte Ciska d ’r spullen op. Anderen verzamelden de eigendommen van de voortvluchtige meiden.

De volgende morgen het derde uur wilden ze weer  het lokaal in. Ciska was welkom. Ze had  me ’s avonds gebeld en gezegd dat ze toch  wel spijt had van haar ongewone actie.

De twee meelopers; Marieke en haar vriendin Leonie stuurde ik weg. Ze vonden ook niet dat ze wat uit te leggen hadden. ‘ Ga maar naar de Rector,’ zei ik.

Die nam me in de middagpauze apart. Hij vond dat ik ze weer moest toelaten. Ze hadden tenslotte alleen maar partij gekozen voor een vriendin.

‘ Eerst excuses,’ was mijn reactie.

Hij liep hoofdschuddend over zoveel koppigheid weg.

Nog twee maal weigerde ik Leonie en Marieke de toegang. Het duurde tenslotte ruim een week voor ze eieren voor hun geld kozen. Ze kwamen met een tamelijk neutrale smoes waarbij ze elkaar telkens in de rede vielen.

‘ het was misschien beter geweest als ze het niet gedaan hadden, maar ik had ook wel een beetje begrip kunnen tonen. Ze hadden  toch de kant van Ciska gekozen; hun vriendin die verdrietig was en zorgen had.’

Dat die een tijd later het leven niet meer aankon, wisten we toen niet. Misschien had ik haar buitensporige gooi - en smijtactie beter kunnen plaatsen. Het is maar beter dat je niet alles van te voren weet in het bestaan.

Marieke en Leonie konden de klas weer in en begonnen met frisse tegenzin aan een nieuwe  tekst en moesten  veel verwijswoorden, sleutelwoorden en kernzinnen opzoeken.

Jaren later kwam ik ze nog tegen in de volwassen wereld. Marieke werkte op een makelaarskantoor waar ik mijn huis in de verkoop had. Ze reageerde verrast en enthousiast. We hadden het toch zo gezellig gehad op school, meende ze.

Met Leonie stond ik eens oog in oog in Italiaans restaurantje toen ik daar met een vriendin pasta at. Ze was serveerster. Leonie bedoel ik. Met haar donkere flonkerogen vroeg ze ondeugend lachend of het gesmaakt had en of we nog iets na wilden.

©.c.u. 
tekening Wilfried